...ας πούμε ότι ένας δυτικός πονόψυχος και στοργικός αλλά και πολύ ευκατάστατος και μόνος, πάει μια βόλτα στην Κίνα, στην επαρχία Χουά Ναν (河南 - Hénán) και τον φέρνει η περιέργεια και η αναζήτηση για μία ωραία φωτογραφία κοντά στον ναό Σαολίν και εκεί από έξω ή λίγο πιο μέσα συναντάει ένα μικρό κινεζάκι που κάθεται κάτω από ένα δέντρο και χαζεύει ψηλά τα μεγάλα φύλλα του.
Ο φίλος μας ο δυτικός λοιπόν για κάποιο απροσδιόριστο λόγο, αποφασίζει να κάτσει δίπλα του, ο μικρός του χαμογελάει με ένα, ξέρεις, από εκείνα τα αφοπλιστικά χαμόγελα των αθώων παιδιών, των πραγματικά αθώων παιδιών και ο δυτικός μας ο κακομοίρης μαγεύεται…
Ο μικρός συνεχίζει και χαζεύει το δέντρο, έτσι και αλλιώς είναι μια ασχολία που δεν την βαριέται ποτέ και ο δυτικός μας παίρνει τον χρόνο να τον περιεργαστεί από πάνω μέχρι κάτω , δυστυχώς έχει πάει στα καλύτερα σχολεία του κόσμου τούτου, οπότε αναγκαστικά μένει στην επιφάνεια και βγάζει τα αναμενόμενα συμπεράσματα : πείνα – φτώχεια – βρωμιά άρα δυστυχία…
Τι κρίμα!, σκέφτεται, ένα τόσο γλυκό αγόρι που μπορούσε να έχει τόσες ευκαιρίες να είναι εγκλωβισμένο εδώ … τι κρίμα… και τότε του έρχεται μία τρομερή ιδέα - τρομερή και με τις δύο έννοιες και για τους δύο κόσμους - τι θα γινόταν αν μπορούσε να πάρει αυτόν τον μικρό πίσω στην πατρίδα μαζί του; Μπορούσε να του δώσει τα πάντα, ένα σπίτι, μόρφωση...ένα λαμπρό μέλλον! Και κατά κύριο λόγο ένα καλό μπάνιο!
Ας πούμε λοιπόν για χάρη της ιστορίας μας ότι η ευχή του γίνεται πραγματικότητα και ο καλός μας δυτικός παίρνει το μικρό κινεζάκι μαζί του, τι λαμπρή τύχη!
Μαθαίνει λοιπόν ο μικρός μας πολύ γρήγορα τα βασικά :
Αρχικά κάνουμε μπάνιο και γυαλιζόμαστε σαν ασημικά για τη βιτρίνα κάθε μέρα.
Σαν συνέπεια αυτού όλη την υπόλοιπη μέρα προσέχουμε συστηματικά να μη λερωθούμε.
Επόμενη πολύ σημαντική μας ασχολία είναι να μην αρρωστήσουμε, προς θεού (όποιου θεού!) να μην αρρωστήσουμε!
Όταν βρέχει παίρνουμε ομπρέλα, όταν φυσάει φοράμε αντιανεμικό κλειστό μέχρι την μύτη, όταν έχει ήλιο βάζουμε αντηλιακό και γενικά για οποιοδήποτε καιρό υπάρχει η αντίστοιχη προστασία
Δεν ιδρώνουμε, δεν καθόμαστε στο ρεύμα, δεν περπατάμε ξυπόλητοι, δεν τρέχουμε για να μην χτυπήσουμε και άλλες πάρα πολλές οδηγίες επιβίωσης που ένα δυτικό παιδάκι τις μαθαίνει πριν καν μάθει να μιλάει και το μικρό μας κινεζάκι είναι αρκετά ενθουσιασμένο με την νέα του ζωή και αρκετά πρόθυμο για να τα μάθει και αυτό γρήγορα όλα.
Για το φαγητό τι να πω! άφθονο και πολύ νόστιμο! Ξεναγείται εξ αρχής σε γεύσεις που δεν είχε δοκιμάσει ποτέ και τρώει – τρώει- τρώει μέχρι που μαθαίνει ότι το φαί δεν είναι απλά φαί αλλά είναι απόλαυση, τρόπος ζωής και πολιτισμός, καταλαβαίνει ακόμα και την καλλιτεχνική αξία που έχει ένα κοτσάνι πράσινο, πάνω σε ένα μικρό λοφάκι από σοκολάτα, που γύρω γύρω έχει μια μικρή λιμνούλα με γαλάζιο γλάσο και όλα αυτά στη μέση ενός τεράστιου γυαλιστερού πιάτου!
Μετά έρχεται το σχολείο, η μόρφωση.
Στο σχολείο απαγορεύεται αυστηρά στον δάσκαλο να χτυπήσει τα παιδιά και εκείνα δεν ανεβοκατεβαίνουν σκαλιά, ούτε κουβαλάνε νερά, δεν καθαρίζουν και δεν ιδρώνουν και πολύ γιατί όπως είπαμε δεν πρέπει να αρρωστήσουν, γενικά τις περισσότερες ώρες είναι ακίνητα σε ένα θρανίο και αντί Κουνγκ Φου μαθαίνουν άλλα πράγματα πολύ πιο σπουδαία όπως ότι η δύναμη ισούται με το γινόμενο της μάζας επί την ταχύτητα ενώ η πίεσηείναι το γινόμενο της επιφάνειας με την δύναμη, πια υλικά όταν αναμειγνύονται μπορεί να προκαλέσουνέκρηξη, ότι ηφωνή είναι μία ιδιότητα που οφείλεται στην ταλάντωση κάποιων χορδών στο λαιμό και δεν κάνει να φωνάζουμε πολύ γιατί κάνουμε κακό σε αυτές τις χορδές και άσε που δεν είναι και κόσμιο… και ότι ο πόνος είναι η αίσθηση που προκαλείται από τον τραυματισμό των νευρικών απολήξεων και θα πρέπει να αποφεύγεται πάντα … και άλλες χιλιάδες τέτοιες πολύ σοβαρές γνώσεις. Που να τα δει και να ακούσει πίσω στην Κίνα αυτά ο μικρός;
Εννοείται ότι όποιος τα μαθαίνει καλύτερα παίρνει βραβεία και επαίνους και επειδή το κινεζάκι μας αγαπούσε πολύ τον δυτικό και ήθελε να τον κάνει περήφανο τα μάθαινε όλα πολύ καλά και μάζευε πολλούς επαίνους και πάπυρους και σφραγίδες και υπογραφές…
Βέβαια καμιά φορά αναρωτιόταν για απλά πράγματα που δεν ήταν από τα σημαντικά που μάθαιναν στα βιβλία των σχολείων αλλά τα άφηνε για αργότερα γιατί δεν είχε καθόλου μα καθόλου χρόνο….
Και είχε πολλά χρόνια να χαζέψει ξαπλωμένο τα φύλλα ενός δέντρου (που χρόνος για χάσιμο).
Τώρα το κινεζάκι μας ήταν πολύ επιτυχημένο και είχε μια καλή δουλειά που του εξασφάλιζε πολλά από αυτά που ποθούσε και έτσι τελευταία μπορεί για δευτερόλεπτα να κοιτούσε λίγο έξω από το παράθυρο του γραφείο του και κάποια στιγμή για πρώτη φορά να προσπαθούσε να το ανοίξει , αλλά τα μεγάλα παράθυρα σε ψηλούς ορόφους δεν ανοίγουν, (παράθυρα που δεν ανοίγουν…) και να καθόταν έτσι για λίγο απογοητευμένο και να έβλεπε τον ουρανό που ήταν όλα αυτά τα χρόνια εκεί και περίμενε να τον θυμηθεί και να αρκούσε μία στιγμή για να ακούσει κάτι - κάτι να του ψιθυρίζει μέσα του ότι για να βρεθεί λίγο κοντά στο νόημα αυτής της ζωής θα πρέπει να βρει τον χρόνο να κάθεται κάτω από τα δέντρα, να μην φοβάται να λερώνεται και να ξεριζώσει από το μυαλό του άπειρους ορισμούς…
Και αν μπορούσε αυτή η ιστορία να διαβαστεί ανάποδα και καθώς διαβάζεται ανάποδα να σβήνεται τότε ο μικρός (που ήταν μεγάλος πια) θα μπορούσε γυρνώντας στην αρχή να βρει το νόημα της ζωής ένα – δύο βήματα δεξιά ή αριστερά από το δέντρο που χάζευε τότε.
Από την άλλη σκέφτομαι μπορεί να βρει κάποιος κάτι αν δεν το χάσει; Και τελικά ο δυτικός της ιστορίας μας βοήθησε τον μικρό ή όχι; ποιος ξέρει… έτσι και αλλιώς και οι δύο αυτοί ζήσανε για λίγο σε μία μικρή ιστορία στο χαρτί.