Ανεβαίνοντας από τον Νότο ήταν ένας ιερέας του ταοϊσμού, ο οποίος φορούσε μια μακριά γκρι φορεσιά με κεντημένο στο μπροστινό της μέρος το γνωστό σύμβολο του Γιν-Γιανγκ (太極圖 - Tài Jí Tú - Τάι Τσι Του). Από τον Βορρά ανηφόριζε ένας βουδιστής μοναχός που φορούσε μια απλή βαθυκίτρινη ρόμπα. Ανεβαίνοντας από τη δυτική πλευρά ήταν ένας πλούσιος ιδιοκτήτης περίτεχνα ντυμένος με καλό μετάξι, στολισμένο με ακριβά κοσμήματα.
Καθώς οι τρεις ταξιδιώτες έφταναν στην κορυφή, ο καιρός ξαφνικά άλλαξε. Τα σύννεφα του ουρανού ενώθηκαν με την ομίχλη που ανέβαινε από τη γη δημιουργώντας ένα θολό περιβάλλον, όχι διαφορετικό από το μεγάλο κενό που βιώνεται κάποιες φορές σε βαθύ διαλογισμό. Αλλά η ομίχλη ήταν τόσο παχιά που καθένας τους δεν είχε ιδέα για την παρουσία των άλλων. Κάθισαν σ' έναν πελώριο, επίπεδο βράχο που είχε το σχήμα γιγάντιου τυμπάνου.
Σύντομα άκουσαν κάποιον να μιλάει. Καθώς κοίταξαν επάνω, η ομίχλη διαλύθηκε φανερώνοντας μια μεγαλεπήβολη θέα του παραδείσου μ' έναν επιβλητικό ναό βάθους εννέα επιπέδων ν' αστράφτει σ' ένα έξοχο φως με τρεις έντονους, χρυσούς χαρακτήρες: «Τζου Λιν Σι» (竹林寺 - Zhú Lín Sì) που σημαίνει «ναός του δάσους μπαμπού», γραμμένους κατά μήκος της κορυφής της μεγάλης εισόδου.
Μπροστά σ' αυτόν τον ουράνιο ναό, ένας νεαρός μοναχός συνομιλούσε με έναν ηλικιωμένο δάσκαλο:
«Δάσκαλε», ρώτησε το αγόρι,«αφού ο ναός Τσου Λιν ανήλθε στον ουρανό, θα υπάρξει κάποιος ναός στη γη;»
«Φυσικά!», απάντησε ο δάσκαλος,«Στον παράδεισο επάνω υπάρχει ο Τσου Λιν, κάτω στη γη υπάρχει ο Σάο Λιν Σι (少林寺 -Shào Lín Sì)».
«Αλλά πού βρίσκεται ο Σάο Λιν;»είπε το αγόρι.
«Εκεί!»αποκρίθηκε ο ηλικιωμένος δάσκαλος και έδειξε προς τα νοτιοανατολικά,«Στη βόρεια πλευρά στους πρόποδες του Σάο Σι με τις εννέα κορυφές σε σχήμα λωτού μπροστά και τις πέντε βουνοκορφές σαν στήθος στο πίσω μέρος και μ'έναν μεγαλοπρεπή καταρράκτη στη Δύση να παρέχει ένα κρυστάλλινο, καθαρό ρέμα που ρέει προς την Ανατολή».
Αυτή η συζήτηση από τον ουρανό ακούστηκε καθαρά στους τρεις θνητούς στη γη. Κοίταξαν προς την κατεύθυνση που έδειξαν οι ουράνιοι δάσκαλοι. Εκεί βρισκόταν. Εν μέσω της πρασινάδας του δάσους Σάο Σι (少室 - Shǎo Shì) μπορούσαν να δουν έναν ναό με κόκκινα τούβλα και κεραμίδια στο χρώμα του νεφρίτη, επτά επίπεδα βαθύ και με τρεις χρυσούς χαρακτήρες «Σάο Λιν Σι» (少林寺) έντονα καλλιγραφημένους στην κορυφή κατά μήκος της μεγάλης εισόδου.
Οι τρεις άντρες δεν άντεξαν να μην βγάλουν μια κραυγή κατάπληξης. Καθώς η επίγεια αναφώνησή τους διατάραξε την κοσμική δόνηση του επουράνιου, η ουράνια εικόνα ξεθώριασε αφήνοντας ξαφνικά τους τρεις θνητούς να συνειδητοποιήσουν κάπως αμήχανα ο ένας την παρουσία του άλλου. Κατέβηκαν βιαστικά από τους ξεχωριστούς τους δρόμους φέροντας ο καθένας κάποιες πολύτιμες σκέψεις στην καρδιά του.
Ο ιδιοκτήτης είπε στον εαυτό του:«Εάν χτίσω ένα σπίτι σ' αυτό το ανεκτίμητο σημείο που υπέδειξε το ουράνιο όραμα, τα χρήματα θα κυλήσουν σαν νερό και σύντομα θα είμαι ο πλουσιότερος άνθρωπος στη γη».
Ο ιερέας, που ήταν επίσης ειδικός στη γεωμαντεία, σκέφτηκε:«Αυτός ο πολύτιμος τόπος είναι κατά μήκος της φλέβας του δράκου με υπέροχη ενέργεια. Εάν μεταφέρω εκεί τον οικογενειακό τάφο, οι απόγονοί μου θα διασφαλίσουν εξουσία και ευημερία και πολλοί απ' αυτούς θα γίνουν ανώτατοι αξιωματούχοι στην αυτοκρατορική υπηρεσία».
Ο μοναχός σκέφτηκε:«Τι υπέροχος ιερός τόπος! Εάν χτίσω εκεί έναν ναό, θα βοηθήσω πολλούς ανθρώπους».Ήταν τόσο ενθουσιασμένος που δεν μπόρεσε να κοιμηθεί. Τη νύχτα έψαξε γι' αυτό το πολύτιμο σημείο, όπου είχε δει τον παραδεισένιο ναό μέσα σε ουράνιο φως και το βρήκε ανάμεσα σε δύο μεγαλόπρεπα κυπαρίσσια.
«Πρέπει να βάλω κάτι εδώ ως σύμβολο της αξίωσής μου για τη γη»,σκέφτηκε ο μοναχός που μετά βίας είχε κάποια υλικά υπάρχοντα μαζί του και έθαψε ένα από τα κουρελιασμένα παπούτσια του ανάμεσα στα γιγάντια δέντρα.
Την αυγή ο ιερέας του ταοϊσμού έφτασε στο ίδιο μέρος.«Θαυμάσια», είπε στον εαυτό του,«Ευτυχώς που κανένας δεν έχει αξίωση επί αυτής της γης».Οπότε έμπηξε έναν πάσσαλο στο έδαφος, για να δηλώσει την αξίωσή του.
Σύντομα, μετά την ανατολή του ήλιου, ο ιδιοκτήτης έφτασε στο πολύτιμο σημείο και βρήκε τον πάσσαλο που είχε βάλει ο ιερέας του ταοϊσμού στο έδαφος.
«Αχά», είπε,«αυτό μου έρχεται βολικό για να κρεμάσω το καπέλο μου σαν σύμβολο της αξίωσής μου σ' αυτήν τη γη».
Τρεις μέρες μετά, οι τρεις άντρες συναντήθηκαν ξανά στο πολύτιμο μέρος. Καθένας απ' αυτούς είχε φέρει τη δική του ομάδα εργατών, για να αρχίσουν οι εργασίες στη γη που είχαν διεκδικήσει. Σύντομα λογομάχησαν μεταξύ τους για το ποιος ήταν ο πρώτος που είχε διεκδικήσει τη γη και κανένας δεν μπορούσε να βρει ένα πειστικό επιχείρημα.
Ακριβώς τότε, ο αυτοκράτορας Γιουάν Χονγκ (元宏 - Yuán Hóng, 467 - 499 μ.Χ.) και η αυτοκρατορική του συνοδεία πέρασαν από τη διαδρομή για να θαυμάσουν τα θεαματικά τοπία της περιοχής γύρω από την κορυφή Σάο Σι. Αφού άκουσε τα επιχειρήματά τους και έγινε μαρτυρία των συμβόλων της διεκδίκησής τους, ο σοφός αυτοκράτορας ανακοίνωσε:
«Το καπέλο είναι πάνω στον πάσσαλο, αυτό δείχνει ότι ο πάσσαλος είχε μπει νωρίτερα από το καπέλο. Το παπούτσι είναι στο έδαφος κάτω από τον πάσσαλο, αυτό δείχνει ότι το παπούτσι είχε τοποθετηθεί πριν τον πάσσαλο. Επομένως ο μοναχός έχει την πρώτη αξίωση στη γη».
Το παρουσιαστικό του μοναχού ήταν ασυνήθιστο. Το πρόσωπο του ήταν κόκκινο σαν το φρούτο της ελιάς, οι βλεφαρίδες του ήταν σαν μεταξοσκώληκες και είχε μύτη λιονταριού, χοντρά χείλη και στόμα σε σχήμα λεκάνης, φουντωτή γενειάδα και δέρμα σε απόχρωση μαύρου χαλκού. Το όνομα του ήταν Μπα Τουό (跋陀 - Bá Tuó) και ήταν ένας Ινδός μοναχός που είχε έρθει στην Κίνα, για να διαδώσει τον βουδισμό.
Ο αυτοκράτορας, βαθιά εντυπωσιασμένος από τον Μπα Τουό, διέταξε τον κυβερνήτη της Χουά Ναν (河南 - Hé Nán) και τον τοπικό ειρηνοδίκη να βοηθήσουν τον βουδιστή μοναχό να χτίσει το μοναστήρι. Όταν ο Μπα Τουό ζήτησε από τον αυτοκράτορα να ονομάσει το μοναστήρι, η μεγαλειότητά του είπε:
«Αυτό είναι το όρος Σάο Σι και τα δύο κυπαρίσσια (林 - Lín - Λιν - Δάσος). Το μοναστήρι θα λέγεται Σαολίν».
Αξίζει να αναφερθούμε στον συμβολισμό αυτής της ιστορίας. Αυτό που ξεχώριζε πάνω απ' όλα ήταν το καπέλο ενός πλούσιου ανθρώπου που ζήταγε μόνο το χρήμα και η αλήθεια είναι ότι πολλοί εκμεταλλεύτηκαν τον ναό Σαολίν γι' αυτόν τον σκοπό. Κάτω απ' το καπέλο διακρινόταν ο πάσσαλος που έβαλε ο ιερέας με σκοπό την προσωπική του ευημερία και εξουσία και είναι αλήθεια ότι πολλοί, λόγω της σχέσης τους με τον ναό Σαολίν απέκτησαν εξουσία και ευημερία. Όμως, αν κάποιος σκάψει βαθιά, θα δει ένα λιωμένο παπούτσι, τη μοναδική περιουσία ενός περιέργου μοναχού που μοναδική του επιδίωξη ήταν να βοηθήσει πολύ κόσμο.
*Ονομασίες Περιόδων Βασιλείας (年號 - Nián Hào - Νιέν Χάο): Ονομασίες που αναφέρονται σε ολόκληρη ή σε τμήμα της ηγεμονίας ενός αυτοκράτορα. Ο πρώτος που υιοθέτησε αυτή τη μέθοδο χρονολόγησης ήταν ο αυτοκράτορας Γου (武 - Wǔ, 141 - 87 π.Χ.) της δυναστείας Χαν (漢 - Hàn), έθιμο που διατηρήθηκε μέχρι την καθιέρωση της Κινεζικής Δημοκρατίας (1912 μ.Χ). Ο συτοκράτορας Γιουάν Χουνγκ είχε χωρίσει την ηγεμονία της σε συνολικά τρεις περιόδους, με την Τάι χε να είναι η τρίτη στη σειρά.