ΤοΜεγάλο Σπαθί Δύο Χεριών (双手大刀 - Shuāng Shǒu Dà Dāo - Σουάν Σόου Τα Τάο)είναι ένας τύπος σπαθιού με μακριά λαβή που κρατείται με τα δύο χέρια. Εξελίχθηκε από ένα μαχαίρι με κοντή λαβή σε ένα μαχαίρι με μακριά λαβή. Υπάρχουν πολλά είδη μεγάλων σπαθιών σε διαφορετικά σχήματα. Στις σύγχρονες πολεμικές τέχνες οι περισσότεροι ασκούμενοι χρησιμοποιούν το Φεγγάρι Σπαθί (月刀 - YuèDāo - Γιουέ Τάο) ως το βασικό σχήμα τουπλατόσπαθου. Επιπλέον, το Μεγάλο Σπαθί Δύο Χεριών έχει εμφανιστεί σε πολλές τηλεοπτικές σειρές, ταινίες και παιχνίδια.
Στις σύγχρονες πολεμικές τέχνες η λεπίδα του Μεγάλου Σπαθιού Δύο Χεριών έχει μήκος περίπου 55 εκατοστά η οποία εντοπίζεταιστη μία πλευρά του όπλου, κοφτερή μπροστά και φαρδιά πίσω. Το συνολικό μήκος του σπαθιού είναι περίπου ένα μέτρο και 65 εκατοστά.Υπάρχει μία πλάκα σπαθιού στη σύνδεση μεταξύ της βάσης του σπαθιού και της λαβής και η λαβή καλύπτεται με ένα χάλκινο δέρμα περίπου 20 εκατοστών. Η ουρά της λαβής είναι κατασκευασμένη από χυτοσίδηρο. Το σπαθί κρατιέται με τα δύο χέρια, χρησιμοποιώντας τη δύναμη της μέσης για να ασκήσει δύναμη ο ασκούμενος, δείχνοντας μία δυνατή, γενναία και αποφασιστική ορμή σε κάθε κίνηση και ακινησία. Η μέθοδος του Μεγάλου Σπαθιού Δύο Χεριών είναι πλούσια σε περιεχόμενο και ευέλικτη. Μερικές από τις βασικές τεχνικές είναι το κράτημα, το μαχαίρωμα, το κόψιμο, το τράβηγμα, η αντίθετη κόψη, κ.ά. Όπως λέει και η παροιμία «Κοιτάξτε την άκρη του μεγάλου σπαθιού» που σημαίνει ότι η πλάτη δηλαδή το πίσω μέρος του σπαθιού και η λεπίδα πρέπει να είναι σαφώς καθορισμένα κατά την κίνηση και οι διάφορες τεχνικές του σπαθιού να είναι καθαρές. Επιπλέον, υπάρχει ένα ρητό που λέει ότι «Το χέρι δεν φεύγει από το πιάτο», δηλαδή το δεξί χέρι δεν μπορεί να αφήσει το σταθερό χέρι που είναι κάτω από το σπαθί (δηλαδή από το πιάτο) κατά την εξάσκηση.
Το όπλο αυτό θεωρείται ένα από τα πιο τυπικά παραδοσιακά ψυχρά όπλα και είναι μοναδικό στην Κίνα.Στις πρώτες ημέρες τουΑντι- Ιαπωνικού Πολέμου, η Στρατιά Όγδοης Διαδρομής και η Νέα Τέταρτη Στρατιά ήταν επίσης βαριά εξοπλισμένα και χρησιμοποιούσαν ευρέως μεγάλα σπαθιά.Οι ξένοι σήμερα το αποκαλούν «Chinese Broad Sword», που σημαίνει «Κινεζικό Φαρδύ Σπαθί». Αυτό συμβαίνει γιατί το Μεγάλο Σπαθί με τη συνήθη έννοια είναι ένα «σπαθί χειρός» από τη δυναστεία τωνΣονγκ (宋 - Sòng). Στο δεύτερο μισό του 19ου αιώνα, με τη διάδοση των καυτών όπλων, όπως τα κανόνια, το σπαθί μειώθηκε σταδιακά και χρησιμοποιήθηκε μόνο ως βοηθητικό ψυχρό όπλο. Στο τέλος της δυναστείας των Τσινγκ (清 - Qīng) και στην αρχή της Δημοκρατίας της Κίνας, οι πολέμαρχοι πολεμούσαν συχνά και όλες οι φατρίες ανταγωνίζονταν για να επεκτείνουν τις δυνάμεις τους. Σταδιακά όμως ο εξοπλισμός έγινε μεγάλο πρόβλημα. Λόγω της απλότητας και του χαμηλού κόστους κατασκευής, το Μεγάλο Σπαθί Δύο Χεριών συλλέχθηκε ξανά και έγινε το κύριο όπλο πολλών διαφόρων στρατών. Ακόμη και από τα μέσα έως τα τέλη της δεκαετίας του 1920, ενώ ο κινεζικός στρατιωτικός εξοπλισμός εκσυγχρονιζόταν σταδιακά, το σπαθί παρέμεινε ως κύριο όπλο μάχης. Ο πρώτος λόγος είναι ότι για τον αντίπαλο όταν συναντά ένα μεγάλο σπαθί, είναι αναπόφευκτο να μην αντιδράσει γρήγορα, κάτι που έχει μία ορισμένη αποτρεπτική επίδραση στον αντίπαλο. Ένας άλλος σημαντικός παράγοντας είναι ότι τα τουφέκια ήταν βασικά εισαγόμενα εκείνη την εποχή και οι περισσότερες από τις λόγχες του στρατού ήταν ανεπαρκώς εξοπλισμένες.
Το πλεονέκτημα του Μεγάλου Σπαθιού Δύο Χεριώνείναι ότι είναι βαρύ και μπορεί να σκοτώσει ή να τραυματίσει τον αντίπαλο στην κόψη. Όμως έχει περιορισμένο εύρος δράσης και πρέπει να είναι όσο το δυνατόν πιο κοντά στο σώμα του αντιπάλου. Επομένως είναι το πιο κατάλληλο για χρήση σε περιβάλλον με περιορισμένο χώρο όπως οχυρώσεις, σπίτια και δάση. Σε ανοιχτό χώρο είναι δύσκολο για τον ασκούμενο να το εκμεταλλευτεί. Ταυτόχρονα, το όπλο αυτό απαιτεί από τους χρήστες να έχουν καλές δεξιότητες πολεμικών τεχνών και φυσική κατάσταση και μόνο μετά από μακροχρόνια εξάσκηση μπορούν να το χρησιμοποιήσουν ελεύθερα, ενώ η εκπαίδευση του μαχαιρώματος είναι σχετικά απλή.