“Αν υπάρχει κάτι ιερό, αυτό είναι το ανθρώπινο σώμα.”
Για να κατανοήσουμε το γιατί οι πολεμικές τέχνες στην Κίνα δεν εξελίχθηκαν απλώς σε ένα άθλημα, αλλά σε μια φιλοσοφία κι έναν τρόπο ζωής, θα πρέπει πρώτα να καταλάβουμε τη σημασία του ανθρώπινου σώματος στην κινεζική θεώρηση και τη σημαντική διαφορά που έχει από τη δυτική.
Οι Κινέζοι δεν αντιλαμβάνονται τη δυνατότητα της αιώνιας ζωής της ψυχής ξεχωριστά απ' το σώμα. Γι' αυτούς η απελευθέρωση πήρε τη μορφή τηςυλικήςαθανασίας, δηλαδή της αιώνιας ζωής μιας βιολογικής οντότητας. Οι «Αθάνατοι» (仙 - Xiān - Σιέν) για τους Κινέζους δεν ήταν πνευματικά όντα. Είχαν φυσικά σώματα, αν και πιο εκλεπτυσμένα απ' αυτά των συνηθισμένων πλασμάτων. Με μια επίπονη διαδικασία αυτοκαλλιέργειας, οι «Αθάνατοι» μεταμόρφωσαν τα φθαρτά και βαριά σωματικά τους δομικά στοιχεία σε ανθεκτικές και ελαφριές ουσίες, τόσο ελαφριές που θα μπορούσαν να πετάξουν. Γιατί οι κινεζικές αντιλήψεις για την αθανασία διαφέρουν από τις δυτικές; Επειδή οι πρώτοι πιστεύουν στην υλική αθανασία, ενώ οι δεύτεροι στην πνευματική αιωνιότητα.
Η διαφορά αυτή πηγάζει από θεμελιωδώς διαφορετικές αντιλήψεις της φύσης. Οι Κινέζοι δεν έκαναν διχοτόμηση του πνεύματος και της ύλης, του δημιουργού Θεού και του δημιουργημένου κόσμου. Γι' αυτούς υπήρχαν μόνο διαβαθμίσεις της πνευματικότητας, η οποία διαχώριζε τα εκλεπτυσμένα όντα -όπως ήταν οι «Αθάνατοι»- από την ακαθάριστη ύλη. Ο ελληνορωμαϊκός κόσμος διαχώρισε το Πνεύμα από την Ύλη και, κατά συνέπεια, η θρησκευτική προέκταση αυτής της ιδέας ήταν η αντίληψη μιας πνευματικής ψυχής πουσυνδέεταιμ' ένα υλικό σώμα. Αλλά οι Κινέζοι δε διαχώρισαν ποτέ το Πνεύμα από την Ύλη. Γι' αυτούς η ψυχή δεν προσέλαβε ποτέ αντιθετικό χαρακτήρα σε σχέση με το σώμα. Ο κόσμος ήταν ένα συνεχές που περνούσε από το κενό στο ένα άκρο, μέχρι την πιο μεικτή ύλη, στο άλλο άκρο.
Στην κινεζική θεώρηση, η ύλη, δηλαδή το σώμα, ήταν απαραίτητο συστατικό για τη σύλληψη της αιωνιότητας και το όχημα για την απάντηση των αιώνιων ερωτημάτων της ύπαρξης.