Συγγραφείς της περίοδου δεν αφήνουν καμία αμφιβολία ότι η πολεμική εκπαίδευση ήταν πλήρως ενσωματωμένη στον ναό και ότι οι μοναχοί του είχαν δημιουργήσει τη δική τους πολεμική τέχνη.
Κατά τη βασιλεία της δυναστείας Μινγκ σημειώθηκε τεράστια αύξηση στις εμπορικές εκδόσεις. Η αυξανόμενη καταναλωτική οικονομία απαιτούσε νέους τύπους έντυπης λογοτεχνίας: ταξιδιωτικοί οδηγοί και εγκυκλοπαίδειες, απομνημονεύματα και τοπικές ιστορίες, στρατιωτικές διατριβές και εγχειρίδια πολεμικών τεχνών, καθώς και μια μεγάλη ποικιλία βιβλίων μυθοπλασίας και παρόμοια διηγήματα. Οι πολεμικές τέχνες Σαολίν συμπεριλαμβάνονται σε καθένα από αυτά τα λογοτεχνικά είδη. Εκθειάζονται στα γραπτά των στρατηγών και των ειδικών στις πολεμικές τέχνες, μελετητών και πολιτικών, μοναχών και ποιητών. Κατά τα προηγούμενα χρόνια και ειδικά από τον 16ο αιώνα και εξής, οι τεχνικές μάχης Σαολίν καταγράφονταν σε κάθε γωνιά της αυτοκρατορίας, από τη Γιουνάν (雲南 - Yún Nán) στην απομακρυσμένη νοτιοδυτική Κίνα μέχρι τη Τσε Τζιανγκ (浙江 - Zhè Jiāng) στην ανατολική ακτή.
Ακριβώς πόσο διάσημες είχαν γίνει οι πολεμικές τέχνες Σαολίν επαληθεύεται από παροιμιώδεις αναφορές. Οι αναφορές για μάχες Σαολίν μοναχών εμφανίζονται σε κάθε είδος μυθιστοριογραφίας της ύστερης δυναστείας Μινγκ, από παραμύθια έως διηγήματα και μυθιστορήματα στη κλασσική και λαϊκή λογοτεχνία.
Τα αποδεικτικά στοιχεία που βρίσκουμε στη δυναστεία Μινγκ διαφέρουν από αυτά της Τανγκ (唐 - Táng, 618 - 907 μ.Χ.), όχι μόνο ως προς την έκτασή τους, αλλά και την ακρίβεια των πληροφοριών που παρέχουν για τις τεχνικές μάχης Σαολίν. Μη έχοντας επαρκείς πηγές για τις πολεμικές τέχνες Σαολίν της περιόδου Τανγκ, δε γνωρίζουμε με λεπτομέρεια πώς πολεμούσαν οι μοναχοί Σαολίν του 7ου αιώνα. Αντιθέτως, μπορούμε να περιγράψουμε αναλυτικά τις μεθόδους μάχης Σαολίν της περιόδου Μινγκ, οι οποίες προσέλκυσαν τους στρατιωτικούς εμπειρογνώμονες από όλη την αυτοκρατορία. Μέχρι τον 16ο αιώνα, οι μοναχοί Σαολίν είχαν αναπτύξει βασικές τεχνικές μάχης που δικαιολογούν τον όρο «πολεμικές τέχνες Σαολίν». Όπως είναι λογικό προκύπτει απορία για το τι συνέβη μεταξύ των δυναστειών Τανγκ και Μινγκ. Δυστυχώς, όμως, οι πηγές που είναι διαθέσιμες δε μας επιτρέπουν να γνωρίζουμε πολλά για το πώς οι μοναχοί Σαολίν ασκούσαν και ανέπτυσσαν την πολεμική τέχνη κατά τη μακρά περίοδο από τη στρατιωτική βοήθεια στον Λι Σι Mιν (李世民 - Lǐ Shì Mín) ως την άνθιση της πολεμικής τους τέχνης τον 16ο αιώνα. Παρ' όλα αυτά αποδεικνύουν τη δυνατότητα ύπαρξης μιας συνεχούς στρατιωτικής παράδοσης.
Υπάρχουν ιστορικές αναφορές ότι οι μοναχοί του Σαολίν είχαν στρατιωτική εκπαίδευση κατά τη διάρκεια της Βόρειας δυναστείας Σονγκ (北宋 - Běi Sòng - Μπέι Σονγκ, 960 - 1127 μ.Χ.), της Τζιν (金 - Jīn, 1115 - 1234 μ.Χ.) και της Γιουάν (元 - Yuán, 1279 - 1368 μ.Χ.). Όπως αναφέρεται σε στήλη που αναγέρθηκε από τον ηγούμενο του ναού Ζου Ντουάν (祖端 - Zǔ Duān, 1145 - 1160 μ.Χ.) κατά τον 12ο αιώνα και ήταν αφιερωμένη στη θεότητα Βατζραπάνι, στην κινεζική Τζιν Κανγκ Σόου Που Σα (金剛手菩薩 - Jīn Gāng Shǒu Pú Sà), οι μοναχοί λάτρευαν την κηδεμονική θεότητα στο πλαίσιο της στρατιωτικής εκπαίδευσης και σύμφωνα με στήλη του 1517 που στήθηκε από τον ηγούμενο Γουέν Ζάι (文载 - Wén Zài), τον 14ο αιώνα κατέφυγαν σε όπλα υπερασπιζόμενοι τον ναό ενάντια στον στρατό των Κόκκινων Τουρμπανιών (紅巾軍 - Hóng Jīn Jūn - Χονγκ Τζιν Τζουίν) που λεηλατούσε την περιφέρεια Χουά Ναν (河南 - Hé Nán). Επιπλέον, υπάρχουν περιστασιακές ενδείξεις μυθοπλασίας. Οι φανταστικοί μάχιμοι μοναχοί είχαν μεγάλη φήμη στη λαϊκή προφορική παράδοση ήδη από τον 12ο αιώνα και υποθέτοντας ότι αυτό δεν είναι τυχαίο γεγονός καταλήγουμε στο ότι οι πολεμικές τέχνες διαμορφώθηκαν στον ναό Σαολίν αιώνες πριν από την έκρηξη του ενδιαφέροντος κατά τη δυναστεία Μινγκ.
Είναι αδύνατο να εξακριβωθεί εάν πριν από την περίοδο Μινγκ οι πολεμικές τέχνες είχαν ενσωματωθεί πλήρως στο μοναστηριακό καθεστώς, αλλά αυτό αποδεικνύεται όχι μόνο από τις διαθέσιμες πηγές από τον 12ο έως τον 14ο αιώνα, αλλά και από την ίδια την πολυπλοκότητα και τον πλούτο των ευρημάτων της περιόδου Μινγκ. Το στρατιωτικό σύστημα Σαολίν του 16ου αιώνα ήταν τόσο περίπλοκο, ώστε είναι αυταπόδεικτα προϊόν μιας μακράς εξέλιξης.
Εν πάση περιπτώσει, στρατιωτικοί εμπειρογνώμονες της εποχής ήταν πεπεισμένοι ότι οι μοναχοί Σαολίν είχαν εξελίξει την τέχνη τους πριν από αιώνες. Η βιβλιογραφία της περιόδου Μινγκ βρίθει από δηλώσεις, όπως «οι τεχνικές μάχης Σαολίν έχουν αποτελέσει πόλο έλξης από τους αρχαίους χρόνους μέχρι σήμερα».
Από τον 8ο έως τον 15ο αιώνα, καμία υπάρχουσα πηγή δεν αποκαλύπτει τη συμμετοχή του Σαολίν σε μάχες. Από τον 16ο και 17ο αιώνα βλέπουμε τουλάχιστον σαράντα διαθέσιμες πηγές να πιστοποιούν, όχι μόνο ότι οι μοναχοί του Σαολίν ασκούσαν πολεμικές τέχνες, αλλά και ότι η πολεμική πρακτική είχε γίνει ένα τόσο σημαντικό στοιχείο της μοναστικής ζωής του Σαολίν που οι μοναχοί αισθάνονταν την ανάγκη να το υποστηρίξουν με τη δημιουργία νέων βουδιστικών νόμων.
Μέχρι τα μέσα του 16ου αιώνα, στρατιωτικοί εμπειρογνώμονες από όλο τον κόσμο της Κίνας ταξίδευαν στο Σαολίν για να μελετήσουν τεχνικές μάχης. Υπήρξαν οκτώ πρίγκιπες κατά τη διάρκεια της δυναστείας Μινγκ που πήγαν στον ναό Σαολίν και έγιναν μάχιμοι μοναχοί Σαολίν.
Οι μοναχοί Σαολίν του τέλους της δυναστείας Μινγκ άσκησαν διάφορες μεθόδους μάχης. Εκπαιδεύτηκαν σε ποικίλες τεχνικές του δόρατος και της άοπλης μάχης και ήταν οπλισμένοι με μεγάλη ποικιλία όπλων, συμπεριλαμβανομένων χαλύβδινων τριαινών (鋼叉 - Gāng Chā - Γκανγκ Τσα) και λογχών με γάντζο (鈎鎗 - Gōu Qiāng - Γκόου Τσιάνγκ). Ωστόσο, οι πηγές από τη δυναστεία Μινγκ δεν αφήνουν καμία αμφιβολία ότι το όπλο στο οποίο εξειδικεύτηκαν ήταν το κοντάρι και, πράγματι, αυτό ήταν το όπλο που έκανε το μοναστήρι τους διάσημο.
Οι μεταγενέστεροι στρατιωτικοί εμπειρογνώμονες της περιόδου Μινγκ ήταν βέβαιοι ότι οι μοναχοί του Σαολίν ασκούσαν το κοντάρι για αιώνες. Ο Τσανγκ Τσονγκ Ντόου (程冲斗 - Chéng Chōng Dǒu, 1561 - 1636), ο Γου Σου (吳殳 - Wú Shū, 1611 - 1695), ο Γιου Τα Γιόου (俞大猷 - Yú Dà Yóu, 1503 – 1579) και ο Τσι Τσι Γκουάνγκ (戚繼光 - Qī Jì Guāng, 1528 - 1588) συμφωνούσαν ότι «η μέθοδος του κονταριού Σαολίν έχει κερδίσει τη φήμη από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα».