Το Τάι Τσι είναι γενικά αποδεκτό ως ένα από τα βασικότερα στοιχεία του παραδοσιακού κινεζικού πολιτισμού. Διαμορφώθηκε από τις ιδέες και τις αντιλήψεις των αρχαίων Κινέζων φιλοσόφων σχετικά με τους φυσικούς νόμους και τις ανθρώπινες δραστηριότητες. Έχοντας αναπτυχθεί σε βάθος περίπου πέντε χιλιάδων ετών, η κουλτούρα του Τάι Τσι είναι βαθιά ριζωμένη στο μυαλό των Κινέζων. Χάρη στη παγκοσμιοποίηση η κουλτούρα του Τάι Τσι γίνεται σταδιακά γνωστή και αγαπητή από ανθρώπους άλλων χωρών και περιοχών.
Τα κλασικά έργα του Τάι Τσι μιλούν γιακύκλους, Γιν (陰 - Yīn) και Γιάνγκ (陽 - Yáng),Τάι Τσι και για τις δεκατρείς βασικές κινήσεις που αντιστοιχούν στιςΠέντε Φάσειςκαι ταΟκτώ Τρίγραμμα. Για να γνωρίσουμε την προέλευση αυτών των εννοιών πρέπει να πάμε πολύ πίσω στην ιστορία της Κίνας. Μελετώντας τα κλασικά έργα του Τάι Τσι γίνεται κατανοητό ότι η παράδοση του Τάι Τσι έχει τις ρίζες της στον νεο-Κομφουκιανισμό, αλλά σίγουρα έχει επηρεαστεί σημαντικά από τα αρχαία ταοϊστικά κλασικά κείμενα, όπως το Τάο Τε Τζινγκ (道德經 - Dào Dé Jīng). Εκτός από την έννοια του «Δρόμου» (道 - Dào - Τάο) και οι δύο παραδόσεις έχουν στον πυρήνα τους μια αφήγηση για τη δημιουργία του κόσμου:
όλα τα πράγματα προήλθαν από έναν κοινό πυρήνα που εξελίχθηκε κάτω από τον ουρανό μέσω μυριάδων μετασχηματισμών.
Αυτό μπορεί να γίνει κατανοητό ως μια κοσμολογική εξήγηση του σύμπαντος, αλλά μπορεί επίσης να θεωρηθεί ως η εσωτερική ανάπτυξη και ο μετασχηματισμός της ζωτικής δύναμης των ανθρώπων. Στο Τάι Τσι βασική έννοια είναι η αντίληψη της«ενότητας ανθρώπου και φύσης», στην οποία τονίζεται η φυσική και αρμονική σχέση μεταξύ ανθρώπου και φύσης. Όλα τα ζωντανά πλάσματα, συμπεριλαμβανομένου του ανθρώπου, πρέπει να συμμορφώνονται με τον φυσικό νόμο του σύμπαντος, αντί να προσπαθούν να τον θέτουν υπό δοκιμασία ή να τον παραβιάζουν. Αυτό είναι ιδιαίτερα σημαντικό στις μέρες μας που οι άνθρωποι καταστρέφουν αλόγιστα το γήινο περιβάλλον με οποιοδήποτε κόστος.
Η δεύτερη φιλοσοφική αντίληψη είναι η θεωρία τουΓιν και του Γιάνγκ, η οποία αναφέρεται στην καθολική αρχή της δημιουργίας ολόκληρου του κόσμου. Το Γιν και το Γιανγκ αντιστοιχούν στις φαινομενικά αντίθετες δυνάμεις του φυσικού κόσμου που στην πραγματικότητα είναι συμπληρωματικές, αλληλοσυνδεόμενες και αλληλεξαρτώμενες και μπορεί να δημιουργούν η μία την άλλη, καθώς συνδέονται μεταξύ τους, όπως ο ουρανός και η γη, ο ήλιος και ο σελήνη, ο άνδρας και η γυναίκα, η ημέρα και η νύχτα, η ζέστη και το κρύο, η κίνηση και η ακινησία κ.λπ. Από φιλοσοφική σκοπιά η εν λόγω αντίληψη περιέχει μια διαλεκτική οπτική της διχοτόμησης που τονίζει τη συμπληρωματικότητα και την αμοιβαιότητα, εστιάζοντας στην επιδίωξη της αρμονίας και της ισορροπίας στο σύμπαν.
Μια άλλη φιλοσοφική αντίληψη είναι ηθεωρία των πέντε στοιχείωνπου είναι: το ξύλο, η φωτιά, η γη, το μέταλλο και το νερό. Αυτή η σειρά παρουσίασης είναι γνωστή ως αλληλουχία «αμοιβαίας παραγωγής» ενώ στην αλληλουχία της «αμοιβαίας υπέρβασης» η σειρά είναι: ξύλο, γη, νερό, φωτιά και μέταλλο. Τα στοιχεία αυτά καθορίζουν τα διάφορα στάδια του μετασχηματισμού που χαρακτηρίζει τους επαναλαμβανόμενους φυσικούς κύκλους της εποχικής αλλαγής, την ανάπτυξη και την αποσύνθεση, τις μεταβαλλόμενες κλιματολογικές συνθήκες, τους ήχους, τις γεύσεις, τα συναισθήματα και την ανθρώπινη φυσιολογία. Όπως το Γιν και το Γιανγκ, έτσι και τα πέντε στοιχεία διατηρούν την εσωτερική τους αρμονία μέσω ενός συστήματος αμοιβαίων ελέγχων και ισορροπιών που είναι γνωστοί ως «δημιουργικοί» και «ελεγκτικοί» κύκλοι. Και τα δύο αυτά είδη κύκλων που αντισταθμίζουν και εξισορροπούν ο ένας τον άλλο, βρίσκονται σε αέναη λειτουργία διατηρώντας τα δυναμικά πεδία των πολικών δυνάμεων που απαιτούνται για την κίνηση και τη μεταμόρφωση των ενεργειών.
Η κουλτούρα του Τάι Τσι έχει επηρεαστεί πολύ και από τηνΠαραδοσιακή Κινεζική Ιατρικήπου ενημερώνεται μεν από τη σύγχρονη ιατρική, αλλά έχει οικοδομηθεί πάνω σε ένα σώμα γνώσεων που προέκυψε ύστερα από μια πολυετή (πάνω από 2.500 χρόνια) πρακτική εφαρμογή της κινεζικής ιατρικής και η οποία περιλαμβάνει διάφορες μορφές βοτανοθεραπείας, βελονισμού, μασάζ, άσκησης και διατροφικής θεραπείας. Ο βελονισμός περιλαμβάνει την εισαγωγή βελόνων σε μέρη του σώματος (δέρμα, υποδόριος ιστός, μύες) -συνήθως στα λεγόμενα «σημεία βελονισμού» (σημεία επαφής)- και τον επακόλουθο χειρισμό τους με σκοπό να επηρεαστεί η ροή της ενέργειας Τσι (气 - Qì), να επέλθει ανακούφιση από τον πόνο και να θεραπευτούν διάφορες ασθένειες. Στην πρακτική του Τάι Τσι χρησιμοποιείται η γνώση των σημείων αυτών. Πέραν τούτων χρησιμοποιείται επίσης τομεσημβρινό σύστημα- επίσης μια τυπική έννοια της ΠΚΙ. Οιμεσημβρινοίείναι στην πραγματικότητα διαφορετικά «μονοπάτια» (αγωγοί) μέσω των οποίων ρέει η ζωτική ενέργεια, το γνωστό «Τσι», αν και οι επιστήμονες δεν έχουν τεκμηριώσει την ύπαρξή τους. Εάν τα «μονοπάτια» αυτά είναι μπλοκαρισμένα, είναι δυνατό να προκληθούν ασθένειες. Ως εκ τούτου μια από τις βασικές ιδέες σχετικά με τη θεραπεία των ασθενειών είναι η διατήρηση των μεσημβρινών αγωγών καθαρών, ώστε να μπορεί να ρέει ελεύθερα το Τσι. Στην κουλτούρα του Τάι Τσι αυτή η ιδέα έχει ενσωματωθεί και στις πρακτικές ενίσχυσης της σωματικής άσκησης, με στόχο τη διευκόλυνση της ροής του Τσι και του αίματος.