Το Γι Τζιν Τζινγκ (易筋經 - Yì Jīn Jīng - Βιβλίο της Αλλαγής των Μυών και των Τενόντων) διδάσκει μια συστηματική μέθοδο καλλιέργειας του Τσι που έχει ως αποτέλεσμα ένα ανθεκτικό σώμα σε τραυματισμούς. Γενικά ικανότητα να αντέχει κανείς ένα χτύπημα αναλύεται συχνά σε εγχειρίδια της δυναστείας των Τσινγκ (清 - Qīng, 1644 - 1911 μ.Χ.) και συσχετίζεται άμεσα με τον έλεγχο της κυκλοφορία του Τσι (氣 - Qì).
Αυτό ακριβώς είναι και η βάση του Σκληρού Τσι Κουνγκ (硬氣功 - Υìng Qì Gōng - Γινγκ Τσι Κουνγκ): η εσωτερική ενέργεια μπορεί να χρησιμοποιηθεί όχι μόνο για επιθετικούς αλλά και για αμυντικούς σκοπούς και με την κατάλληλη , επίπονη , σκληρή και πολυετή προπόνηση το ανθρώπινο σώμα μπορεί να επιδείξει απίστευτες ιδιότητες που φαντάζουν μαγικές ή θεικές.
Η προπόνηση στο Σκληρό Τσι Κουνγκ εξελίσεται απο το μασάζ, στο χτύπημα του σώματος με όλο και πιο σκληρά αντικείμενα, από ένα ξύλινο γουδοχέρι κι ένα ξύλινο σφυρί, σε μια τσάντα με βότσαλα. Η πρακτική αναμένεται να σφυρηλατήσει ένα σώμα«τόσο σκληρό, όσο το σίδερο και η πέτρα», τόσο πολύ ώστε να μπορεί κανείς να«σπάσει το κρανίο ενός τίγρη με τη γροθιά του»και«να κόψει τον λαιμό του με το χέρι του».
Στα μέσα του 18ου αιώνα τέτοιες μέθοδοι επιβεβαιώνονται από τη λαϊκή φαντασία. Το έργο Ανεπίσημη Ιστορία των Λογίων (儒林外史 - Rú Lín Wài Shǐ - Ρου Λιν Γουάι Σι) του Γου Τζινγκ Τζι (吳敬梓 - Wú Jìng Zǐ, 1701 - 1754) επευφημεί έναν γενναίο ήρωα που στηρίζεται στην κυκλοφορία του Τσι μέσα στο σώμα του, για να αντέξει τα βασανιστήρια του δικαστηρίου. Οι μέθοδοι της περιόδου Τσινγκ της σκλήρυνσης του σώματος ήταν γνωστές από τις τεχνικές που περιγράφονται στα εγχειρίδια «Πανοπλία Χρυσή Καμπάνα» (金鐘罩 - Jīn Zhōng Zhào - Τζιν Τσουνγκ Τσάο) και «Σιδηρό Πουκάμισο» (鐵布衫 - Tiě Bù Shān - Τιε Που Σαν), υπονοώντας ότι ο ασκούμενος χειραγωγούσε το Τσι του, έτσι ώστε αυτό να λειτουργεί σαν μια αδιαπέραστη ασπίδα. Τέτοιες τεχνικές θα μπορούσαν να αποτρέψουν τραυματισμούς, όχι μόνο από χτυπήματα γυμνού χεριού αλλά και από αιχμηρά όπλα. Ένας κυβερνητικός αξιωματούχος, ο Ruan Zutang, ο οποίος υπηρέτησε ως υπάλληλος της περιφέρεις της πόλης Σουτσόου (徐州 - Xú Zhōu) της επαρχία Τσανγκσού (江苏 - Jiāng Sū), σχολιάζει στο εγχειρίδιo «Πανοπλία Χρυσή Καμπάνα»:
«Όπου κυκλοφορεί το Τσι, δεν μπορεί να διεισδύσει ούτε ένα άγριο κόψιμο. Αλλά αν χάσει κανείς τη συγκέντρωσή του, τότε θα εισέλθει η λεπίδα».
Η σκλήρυνση του σώματος ήταν ταυτόχρονα μια πολεμική τεχνική και ένα άτρωτο τελετουργικό. Οι πολιτοφύλακες του 19ου αιώνα. μέλη των «Μεγάλων Σπαθιών», ασκούσαν τεχνικές αναπνοής και σφυροκοπούσαν το σώμα τους με τούβλα, ενώ ταυτόχρονα κατάπιναν φυλακτά που πρώτα είχαν κάψει και αναμείξει με νερό. Η συσχέτιση ορισμένων τεχνικών κυκλοφορίας του Τσι με τελετουργικές διαδικασίες ενδέχεται να υποδηλώνει ότι η έννοια του Τσι ήταν περιστασιακά χρωματισμένη με μια υπερφυσική αύρα:Το Τσι συνεπάγεται διαφορετικά πράγματα σε διαφορετικούς πολεμιστές. Ήταν μια μέθοδος αναπνοής και μια τεχνική διανοητικής συγκέντρωσης που οδηγούσε σε μια αρμονία μεταξύ πρόθεσης και δράσης, καθώς και σε μια απρόσκοπτη παράδοση δύναμης. Οι φαντασιακές αφηγήσεις της περιόδου Τσινγκ, εν πάση περιπτώση, είναι γεμάτες με ιστορίες που περιγράφουν υπερφυσικές καταστάσεις, οι οποίες επιτεύχθηκαν από την επίδραση των κρυμμένων δυνάμεων του Τσι.
Ένας από τους πρώτους αρχηγούς των Μπόξερ, βουδιστής μοναχός που ονομάστηκε Xincheng, φέρεται να καυχιόταν το 1899 ότι
«Ολόκληρο το σώμα μου έχει Τσι Κουνγκ (氣功 - Qì Gōng). Μπορώ να αντισταθώ σε δόρατα και όπλα. Όταν οι σκληροί και πολύτιμοι φύλακες διακατέχουν το σώμα μου, οι εχθροί δεν μπορούν να με αντιμετωπίσουν»..