Στην κινεζική φιλοσοφία, οι τρεις διδασκαλίες (κινεζικά: 三教 - Sān Jiào - Σαν Τζιάο) είναι ο Βουδισμός, ο Κομφουκιανισμός και ο Ταοϊσμός, που θεωρούνται ως ένα αρμονικό σύνολο. Οι λογοτεχνικές αναφορές στις «τρεις διδασκαλίες» από εξέχοντες Κινέζους μελετητές χρονολογούνται από τον 6οαιώνα.
Η φράση εμφανίζεται επίσης ως οι τρεις διδασκαλίες αρμονικές ως μία (三教合一 - Sān Jiào Hé Yī - Σαν Τζιάο Χούα Γι). Κατά την κοινή κατανόηση, τρεις διδασκαλίες που είναι αρμονικές ως μία αντικατοπτρίζουν απλώς τη μακρά ιστορία, την αμοιβαία επιρροή και (κατά καιρούς) τις συμπληρωματικές διδασκαλίες των τριών συστημάτων πεποιθήσεων. Ενώ ο Κομφουκιανισμός ήταν η ιδεολογία του νόμου, των θεσμών και της άρχουσας τάξης, ο Ταοϊσμός ήταν η κοσμοθεωρία των ριζοσπαστών διανοουμένων και συμβατός με τις πνευματικές πεποιθήσεις των αγροτών και των τεχνιτών. Τα δύο, αν και αντίθετα άκρα του φιλοσοφικού φάσματος, δημιούργησαν από κοινού την κινεζική «εικόνα του κόσμου». Η κοινή λατρεία των τριών διδασκαλιών μπορεί να βρεθεί σε ορισμένους κινεζικούς ναούς, όπως στον Κρεμαστό Ναό.
Ο Κομφουκιανισμός είναι μια περίπλοκη σχολή σκέψης, που μερικές φορές αναφέρεται και ως θρησκεία, που περιστρέφεται γύρω από τις αρχές του Κινέζου φιλόσοφου Κομφούκιου. Αναπτύχθηκε κατά τη διάρκεια της δυναστείας Zhou. Οι κύριες έννοιες αυτής της φιλοσοφίας περιλαμβάνουν το ζαν (人 - rén, ανθρωπιά), το γι (义 - yì, δικαιοσύνη), το λι (礼 - lǐ, καταλληλότητα / εθιμοτυπία), το τζονγκ (忠 - zhōng, πίστη) και το σιάο (孝 - xiào, υική ευσέβεια), μαζί με την αυστηρή τήρηση των κοινωνικών ρόλων. Αυτό απεικονίζεται μέσα από τις πέντε κύριες σχέσεις που ο Κομφούκιος ερμήνευσε ότι είναι ο πυρήνας της κοινωνίας: ηγεμόνας - υπήκοος, πατέρας - γιος, σύζυγος - σύζυγος, μεγαλύτερος αδελφός - μικρότερος αδελφός και φίλος - φίλος. Σε αυτά τα ομόλογα, ο δεύτερος πρέπει να σέβεται και να υπηρετεί τον πρώτο, ενώ ο πρώτος είναι υποχρεωμένος να φροντίζει τον δεύτερο.
Ο Ταοϊσμός (ή Ταοϊσμός) είναι μια φιλοσοφία που επικεντρώνεται στη ζωή σε αρμονία με το Τάο (κινεζικά: 道 - Dào), το οποίο πιστεύεται ότι είναι η πηγή, το πρότυπο και η ουσία όλης της ύλης. Η προέλευσή του εντοπίζεται στα τέλη του 4ουαιώνα π.Χ. Βασικά συστατικά του Ταοϊσμού είναι το Τάο (ο Δρόμος) και η αθανασία. Δίνεται λιγότερη έμφαση στα άκρα και αντ' αυτού εστιάζει στην αλληλεξάρτηση μεταξύ των πραγμάτων. Για παράδειγμα, το Γιν και το Γιάνγκ δεν αποτελούν παράδειγμα της αντίθεσης του καλού ενάντια στο κακό, αλλά αντιπροσωπεύουν την αλληλοδιείσδυση των αμοιβαία εξαρτώμενων αντιθέτων που υπάρχουν σε όλα. «μέσα στο Γιάνγκ υπάρχει το Γιν και το αντίστροφο». Η βάση της Ταοϊστικής φιλοσοφίας είναι η ιδέα του "Γου Γουέι" (無為 - Wú Wéi), που συχνά μεταφράζεται ως "Μη Δράση". Στην πράξη, αναφέρεται σε μια ενδιάμεση κατάσταση «είναι, αλλά όχι ενεργώντας». Αυτή η έννοια συμπίπτει επίσης με μια ιδέα στον Κομφουκιανισμό καθώς ο Κομφούκιος πίστευε παρομοίως ότι ένας τέλειος σοφός μπορούσε να κυβερνήσει χωρίς να αναλάβει δράση. Ο Ταοϊσμός υποθέτει ότι οποιαδήποτε ακραία ενέργεια μπορεί να ξεκινήσει μια αντεπίδραση ίσης ακρότητας, και έτσι η υπερβολική κυβέρνηση μπορεί να γίνει τυραννική και άδικη, ακόμη και όταν ξεκινά με καλές προθέσεις.
Ο Βουδισμός είναι μια φιλοσοφία που βασίζεται στις διδασκαλίες του Σιντάρτα Γκαουτάμα. Οι κύριες αρχές αυτού του συστήματος πεποιθήσεων είναι το κάρμα, η αναγέννηση και η παροδικότητα. Οι Βουδιστές πιστεύουν ότι η ζωή είναι γεμάτη βάσανα, αλλά ότι η δυστυχία μπορεί να ξεπεραστεί με την επίτευξη της φώτισης. Η Νιρβάνα (μια κατάσταση τέλειας ευτυχίας) μπορεί να επιτευχθεί με το να ξεφύγουμε από τις (υλικές) προσκολλήσεις και να εξαγνίσουμε το μυαλό. Ωστόσο, διαφορετικά δόγματα ποικίλλουν ως προς τις πρακτικές και τα μονοπάτια που ακολουθούνται για να γίνει αυτό. Ο διαλογισμός χρησιμεύει ως σημαντικό μέρος της εξάσκησης του Βουδισμού. Αυτή η ηρεμία και η λειτουργία του μυαλού βοηθά τους Βουδιστές να προσπαθήσουν να γίνουν πιο ειρηνικοί και θετικοί, ενώ αναπτύσσουν σοφία μέσω της επίλυσης καθημερινών προβλημάτων.
Αν και ο όρος «τρεις διδασκαλίες» συχνά επικεντρώνεται στο πόσο καλά ο Κομφουκιανισμός, ο Βουδισμός και ο Ταοϊσμός μπόρεσαν να συνυπάρξουν αρμονικά σε όλη την κινεζική ιστορία, τα στοιχεία έχουν δείξει ότι κάθε πρακτική έχει κυριαρχήσει ή ευνοηθεί, κατά τη διάρκεια ορισμένων χρονικών περιόδων. Οι αυτοκράτορες θα επέλεγαν να ακολουθήσουν ένα συγκεκριμένο σύστημα και οι άλλες διδασκαλίες υφίσταντο διακρίσεις ή το έμεναν το πολύ ανεκτές. Ένα παράδειγμα αυτού θα ήταν η δυναστεία των Σονγκ (宋 - Sòng), στην οποία τόσο ο Βουδισμός όσο και ο Ταοϊσμός έγιναν λιγότερο δημοφιλής. Ως κυρίαρχη φιλοσοφία ακολουθήθηκε ο νεοκομφουκιανισμός (ο οποίος είχε επανεμφανιστεί κατά την προηγούμενη δυναστεία των Τανγκ [唐 - Táng]). Μια μειοψηφία ισχυρίζεται επίσης ότι η φράση «τρεις διδασκαλίες» προτείνει ότι αυτές οι αμοιβαία αποκλειστικές και θεμελιωδώς ασύγκριτες διδασκαλίες είναι ίσες. Αυτή είναι μια αμφισβητούμενη άποψη, καθώς άλλοι τονίζουν ότι δεν είναι έτσι. Ο Κομφουκιανισμός επικεντρώνεται στους κοινωνικούς κανόνες και τις ηθικές αξίες, ενώ ο Ταοϊσμός υποστηρίζει την απλότητα και τη ευτυχισμένη ζωή ενώ είναι σε αρμονία με τη φύση. Από την άλλη πλευρά, ο Βουδισμός επαναλαμβάνει τις ιδέες του πόνου, της παροδικότητας των υλικών αντικειμένων και της μετενσάρκωσης ενώ τονίζει την ιδέα της επίτευξης της σωτηρίας πέρα από αυτό.