Κατά την περίοδο των Bόρειων και Nότιων δυναστειών Γουέι (北魏 - Běi Wèi - Πέι Γουέι και 南魏 - Nán Wèi - Ναν Γουέι, 420 - 581 μ.Χ.), οι πολεμικές τέχνες είχαν πια αναπτυχθεί αρκετά και το φιλοσοφικό υπόβαθρο ήταν έτοιμο για να υποδεχθεί το Σαολίν Κουνγκ Φου.
Η Βόρεια δυναστεία Γουέι, επίσης γνωστή ως Τούο Πα Γουέι (拓跋魏 - Tuò Bá Wèi), ιδρύθηκε από τη φυλή Τούο Πα (拓跋魏 - Tuò Bá) της αρχαίας νομαδικής κοινότητας Σιάν Πέι (鮮卑 - Xiān Bēi). Περιγράφεται ως «μέρος μιας εποχής με πολιτικές αναταραχές και έντονη κοινωνική και πολιτιστική αλλαγή». Είναι ιδιαίτερα γνωστή για την ενοποίηση της βόρειας Κίνας γεγονός που διευκόλυνε την εισαγωγή ξένων ιδεών, όπως ο βουδισμός, ο οποίος καθιερώθηκε στην Κίνα κατά την διάρκεια αυτής της περιόδου. Κατά την περίοδο Τάι Χούα* (太和 - Tài Hé, 477 – 499) του αυτοκράτορα Γιουάν Χονγκ (元宏 - Yuán Hóng, 467 - 499 μ.Χ.), γνωστός ως Σιάο Γουέν (孝文 - Xiào Wén), έγιναν σαρωτικές μεταρρυθμίσεις που είχαν να κάνουν με την υιοθέτηση των κινεζικών εθίμων και τρόπου ζωής. Πολλές αντίκες και έργα τέχνης, τόσο ταοϊστικής όσο και βουδιστικής τέχνης, έχουν επιβιώσει από αυτήν την περίοδο.
Μέχρι το έτος 420 μ.Χ., η φυλή Τούο Πα μπόρεσε να ενώσει όλη τη βόρεια Κίνα υπό την ηγεμονία της Βόρειας δυναστείας Γουέι. Καθώς οι βόρειοι εισβολείς αναμίχθηκαν με τους Κινέζους και οι Κινέζοι αναμείχθηκαν με τους νότιους αυτόχθονες με την σύγχρονη επίσημη υποστήριξη της κυβέρνησης Γουέι, άρχισαν να δέχονται τους Κινέζους Χαν (漢 - Hàn) και σύντομα υιοθέτησαν τα ονόματα, τα έθιμα, την ενδυμασία και τη γλώσσα τους.
Οι κινεζικές πολεμικές τέχνες έγιναν πολύ δημοφιλείς μεταξύ των ηγεμόνων. Το «Βιβλίο της Δυναστείας Τζιν» (晉書 - Jìn Shū - Τζιν Σου) αναφέρει πολλούς ηγέτες φυλών που εκπαιδεύτηκαν στην κινεζική ιππασία και στα κινεζικά όπλα, ενώ με τη σειρά τους, τα όπλα των βόρειων λαών, όπως το μαστίγιο, η ράβδος, το σφυρί σιδήρου και άλλα από αυτήν την περίοδο, υιοθετήθηκαν από τους κινέζους.
Η εκπαίδευση του Γου Σου (武術 - Wǔ Shù) συστηματοποιήθηκε καλύτερα με τη χρήση ρυθμικών κινήσεων, που διευκόλυνε στην εκμάθηση των όπλων και της μάχης με γυμνά χέρια. Έτσι, δημιουργήθηκαν τυποποιημένες «φόρμες» ή ρουτίνες που χρησιμοποιήθηκαν για την εκμάθηση διαφόρων στιλ του Γου Σου. Το «Βιβλίο του Δασκάλου που Αγκαλιάζει την Απλότητα» (抱樸子 - Bào Pǔ Zǐ - Πάο Που Ζι), που γράφτηκε από τον λόγιο Γκούα Χονγκ (葛洪 - Gé Hóng, 283 - 363 μ.Χ.), περιγράφει την εκμάθηση σε μακριά όπλα μέσω αυτών των ρουτινών. Η χρήση διπλών όπλων τέθηκε επίσης σε λειτουργία κατά τη διάρκεια αυτής της χρονικής περιόδου.
Καθ 'όλη τη διάρκεια αυτής της δυναστείας, ο βουδισμός διαδόθηκε ευρέως, ο ταοϊσμός διατηρήθηκε και ο κομφουκιανισμός περιθωριοποιήθηκε και σύντομα υποβιβάστηκε.
Εκείνη την εποχή ο αυτοκράτορας Γιουάν Χουνγκ ο οποίος υποστήριζε τον βουδισμό και ασκούνταν στο Γου Γι (武藝 - Wǔ Yì - Πολεμική Τέχνη), ένα είδος άσκησης για τη βελτίωση της υγείας, έδωσε εντολή για να χτιστεί ένας ναός προς τιμήν του Ινδού μοναχού Μπα Τουό (跋陀 - Bá Tuó). Ο ναός ονομάστηκε Σαολίν και έμελλε να γίνει ο πιο διάσημος ναός κάτω από τον ουρανό.
Ο Τα Μο ή Μποντιντάρμα (達摩 - Dá Mó ή 菩提達摩 - Pú Tí Dá Mó - Που Τι Τα Μο) ταξίδεψε στην Κίνα από την Ινδία γύρω στο 520 μ.Χ. και λέγεται ότι έμεινε στον ναό Σαολίν μέχρι το τέλος της ζωής του. Από την εποχή εκείνη, ο ναός Σαολίν έγινε η έδρα της φιλοσοφίας Τσαν (禪 - Chán) στην Ανατολή.
Η Δυτική δυναστεία Γουεί (西魏 - Xī Wèi - Σι Γουέι) επικράτησε της Ανατολικής (东魏 - Dōng Wèi - Τονγκ Γουέι) στη μάχη το 577 μ.Χ. και λίγο αργότερα, το 581 μ.Χ., ένας από τους στρατηγούς της ανέλαβε την εξουσία και ίδρυσε τη δυναστεία Σουέι (隋 - Suí, 581 – 618). Σύντομα κατάφερε να ενώσει ξανά όλη την Κίνα υπό μία αυτοκρατορία.Αν και η δυναστεία Σούι δεν μακροημέρευσε, έθεσε σε ισχύ μια χρυσή εποχή συγκεντρωτισμού που συνεχίστηκε καθ 'όλη τη διάρκεια της επόμενης δυναστείας των Τανγκ (唐 - Táng, 618 - 907 μ.Χ.).
*Ονομασίες Περιόδων Βασιλείας (年號 - Nián Hào): Ονομασίες που αναφέρονται σε ολόκληρη ή σε τμήμα της ηγεμονίας ενός αυτοκράτορα. Ο πρώτος που υιοθέτησε αυτή τη μέθοδο χρονολόγησης ήταν ο αυτοκράτορας Γου (武 - Wǔ, 141 - 87 π.Χ.) της δυναστείας Χαν (漢 - Hàn), έθιμο που διατηρήθηκε μέχρι την καθιέρωση της Κινεζικής Δημοκρατίας (1912 μ.Χ). Ο αυτοκράτορας Γιουάν Χουνγκ είχε χωρίσει την ηγεμονία της σε συνολικά τρεις περιόδους, με την Τάι Χε να είναι η τρίτη στη σειρά.