Όλοι οι μοναχοί που συμμετείχαν στη μάχη του Γουένγκ Τζιά Γκανγκ (翁家港之战 - Wēng Jiā Gǎng Zhī Zhàn) δεν προέρχονταν από τον ναό Σαολίν, αλλά τελούσαν υπό την αρχηγία των Σαολίν. Αρχηγός τους ήταν ο Τιέν Γιουάν (天員 - Tiān Yuán), Σαολίν μοναχός, τον οποίο ο ιστορικός Τζανγκ Ρούο Τσανγκ (鄭若曾 - Zhèng Ruò Céng, 1505 - 1580 μ.Χ.) εκθειάζει τόσο για τις ικανότητές του στις πολεμικές τέχνες όσο και για τη στρατηγική ιδιοφυΐα του. Εξετάζει, για παράδειγμα, την ευκολία με την οποία ο Σαολίν χτύπησε οκτώ μάχιμους μοναχούς Χανγκ Τζόου (杭州 - Háng Ζhōu) που τον αμφισβήτησαν:
Ο Τιέν Γιουάν είπε:
«Είμαι πραγματικός Σαολίν. Υπάρχει κάποια πολεμική τέχνη στην οποία είστε αρκετά καλοί για να δικαιολογήσετε την αξίωσή σας για ανωτερότητα;»
Από τους δεκαοχτώ Χανγκ Τσόου μοναχούς που ήταν παρόντες επιλέχθηκαν οκτώ άνδρες για να τον αντιμετωπίσουν. Ενώ ο Τιέν Γιουέν στεκόταν σε μια ανοιχτή βεράντα, οι οκτώ επιτιθέμενοι προσπάθησαν να ανέβουν τις σκάλες που οδηγούσαν προς αυτόν. Ωστόσο, ο Τιέν Γιουέν τούς είδε να έρχονται και τούς χτύπησε με τις γροθιές του, εμποδίζοντάς τους να αναρριχηθούν. Οι οκτώ μοναχοί έτρεξαν στην πίσω είσοδο της αίθουσας, βρέθηκαν στη βεράντα και του επιτέθηκαν με ξίφη. Ο Τιέν Γιουέν αμύνθηκε αρπάζοντας τη μεγάλη σιδερένια μπάρα που χρησιμοποιούνταν για να κλειδώνεται η πύλη. Χρησιμοποιώντας την μπάρα σαν κοντάρι νίκησε ταυτόχρονα και τους οκτώ μοναχούς. Εκείνοι αναγκάστηκαν να υποκύψουν, να τον αναγνωρίσουν ως άξιο ηγέτη των μοναστικών δυνάμεων και να υποταχθούν.
Η περιγραφή των πολεμικών δεξιοτήτων του Τιέν Γιουέν πιθανότατα θα ήταν γνωστή στους αναγνώστες βιβλίων πολεμικών τεχνών. Ωστόσο, από τις αναφορές του Τσενγκ Ρούο Τσενγκ φαίνεται ότι οι πολεμικές δεξιότητες του Τιέν Γιουέν δεν ήταν μυθοπλασία. Ο στρατιωτικός αναλυτής του 16ου αιώνα ήταν τόσο εντυπωσιασμένος με τις αγωνιστικές ικανότητες των μοναχών του Σαολίν που παρότρυνε την κυβέρνηση να κάνει τακτική χρήση των μοναστικών στρατών:
«Στις σημερινές πολεμικές τέχνες δεν υπάρχει κανένας στη γη που δεν υποκύπτει στους Σαολίν. Οι μάχιμοι μοναχοί του όρους Φου Νιόου (伏牛 - Fú Niú)(στη Χουά Ναν (河南 - Hé Nán)) πρέπει να καταταχθούν ως δεύτεροι. Ο βασικός λόγος (για την αριστεία των μοναχών του Φου Νιόου) είναι ότι οι μοναχοί του, που επιδιώκουν να προστατευθούν εναντίον των ανθρακωρύχων, σπούδασαν στο Σαολίν.Τρίτοέρχεται το Γου Τάι (五台 - Wǔ Tái)(στη Σανσί (山西 - Shān Xī)). Μαζί, αυτά τα τρία (βουδιστικά κέντρα), περιλαμβάνουν εκατοντάδες μοναστήρια και αμέτρητους μοναχούς. Η γη μας μαστίζεται από τους ληστές και τους βαρβάρους έξωθεν. Εάν η κυβέρνηση εκδώσει εντολή για στρατολόγηση (αυτών των μοναχών), θα κερδίσει κάθε μάχη».
Η έκκληση του Τζανγκ Ρούο Τσανγκ για την πρόσληψη μοναχών του Σαολίν και των άλλων μοναστηριών απεικονίζει τον αντίκτυπο που είχε η εκστρατεία κατά της πειρατείας στη φήμη του ναού Σαολίν. Οι επιθέσεις των πειρατών στις ακτές της Κίνας αποτελούσαν μια εθνική κρίση, η οποία συζητούνταν σε όλα τα επίπεδα διακυβέρνησης, από τις τοπικές αρχές στις πολυάριθμες πληγείσες επαρχίες μέχρι τα υψηλότερα κλιμάκια της αυτοκρατορικής γραφειοκρατίας. Οι νίκες του ναού καταγράφηκαν σε πολυάριθμα έγγραφα που κυμαίνονταν μεταξύ τοπικών εφημερίδων και τυποποιημένων ιστοριών σε έργα μυθοπλασίας. Όπως η βοήθεια του Σαολίν στον Λι Σι Mιν (李世民 - Lǐ Shì Mín) αποτέλεσε την πηγή της φήμης του κατά την περιόδο της δυναστείας Τανγκ (唐 - Táng), έτσι και η εκστρατεία κατά της πειρατείας εξασφάλισε τη φήμη του ναού κατά την περίοδο των Μινγκ (明 - Míng).
Ο Γουανγκ Σι Σινγκ (王士性 - Wáng Shì Xìng, 1546 - 1598 μ.Χ.) της δυναστείας των Μινγκ έγραψε κατά την περιοδεία του στο βουνό Σουνγκ (嵩山 - Sōng Shān):
«Όλοι οι μοναχοί του ναού του Σαολίν έχουν απαράμιλλες ικανότητες στο Γου Σου (武術 - Wǔ Shù). Ασκούν τις γροθιές και τα χτυπήματά τους σαν να πετούν».
Ο Τσενγκ Τσονγκ Ντόου (程冲斗 - Chéng Chōng Dǒu) έγραψε στο βιβλίο του «Έκθεση της Αυθεντικής Μεθόδου του Κονταριού Σαολίν» (少林棍法阐宗 - Shào Lín Gùn Fǎ Chǎn Zōng - Σάο Λιν Κουίν Φα Τσαν Ζονγκ):
«Οι μοναχοί του Σαολίν είναι περισσότερο γνωστοί για τις μάχες τους».
Με το Σαολίν να γίνεται τόσο γνωστό, πολλοί νέοι είχαν την επιθυμία να γίνουν Μάχιμοι Μοναχοί, πολλοί ήθελαν να μάθουν Σαολίν Κουνγκ Φου και πολλοί ήθελαν oτιδήποτε θα μπορούσαν να πάρουν από τον ναό. Το Σαολίν ήταν το δεύτερο κέντρο του κινεζικού κόσμου μαζί με την αυτοκρατορική αυλή που ήταν λιγότερο προσβάσιμη. Αυτό είχε τόσο πλεονεκτήματα, όσο και μειονεκτήματα.
Ένα είναι σίγουρο, πως κανένας από τους ναούς στους οποίους γινόταν εξάσκηση ή επίδειξη στις πολεμικές τέχνες δεν είχε το δικό του ολοκληρωμένο σύστημα Κουνγκ Φου, την παράδοση και την ιστορία του Σαολίν. Όλοι υποκλίνονταν στην ανωτερότητά του και επιθυμούσαν να μαθητεύσουν σε αυτό ή κοντά σε δασκάλους που είχαν μαθητεύσει εκεί.