Κατά τη δυναστεία Τσινγκ (清 - Qīng, 1644 - 1911 μ.Χ.) που ονομάζεται επίσης δυναστεία Μάνσου (滿洲 - Mǎn Zhōu), συνεχίστηκε η διαδοχή αυτοκρατόρων που άλλοτε στρέφονταν φιλικά και άλλοτε εναντίον του Σαολίν. Ο αυτοκράτορας Κανγκ Σι (康熙 - Kāng Xī, βασ. 1661 - 1722 μ.Χ.), για παράδειγμα, αν και αυστηρός κομφουκιανιστής ήταν υποστηρικτής του Σαολίν. Το επισκέφθηκε πολλές φορές χτίζοντας ένα παλάτι για τον εαυτό του όχι πολύ πάνω από τον ναό και ένα άλλο για τη μητέρα του, τα θεμέλια των οποίων παραμένουν εκεί μέχρι σήμερα. Αντίθετα, ο γιος του, αυτοκράτορας Γιούνγκ Τσενγκ (雍正 - Yōng Ζhèng, βασ. 1722 - 1735 μ.Χ.), απαγόρευσε τη χρήση του κονταριού (棍 - Gùn - Κουίν) Σαολίν, ενώ ο εγγονός του, Τσιέν Λονγκ ( 乾隆 - Qián Lóng, βασ. 1735 - 1796 μ.Χ.), ήταν θερμός υποστηρικτής του Σαολίν.
1775:O κυβερνήτης της επαρχίας Χενάν (河南 - Hé Nán), Σούι Τζι (徐姞 - Xú Jí), ανέλαβε την ανακαίνιση της «Αίθουσας των Χιλίων Βούδα» (千佛殿 - Qiān Fú Diàn - Τσιέν Φο Ντιέν) που ονομάζεται επίσης «Αίθουσα Πι Λου» (毗卢 - Pí Lú). Στην αίθουσα αυτή σήμερα μπορεί κανείς να δει τις βαθιές λακκούβες στο πέτρινο πάτωμα που προκλήθηκαν από τους μοναχούς Σαολίν κατά τη διάρκεια της νυχτερινής, κρυφής εξάσκησής τους λόγω της απαγόρευσης του Κουνγκ Φου.
1828:O κυβερνήτης της επαρχίας Χενάν (河南巡抚 - Hé Nán Xún Fǔ - Χε Ναν Σου Φου) Γιανγκ Γκουό Τσεν (杨国祯 - Yáng Guó Zhēn) δώρισε πάνω από 3.700 λιάνγκ (兩 - Liǎng) αργύρου (185 κιλά) για την ανακαίνιση του ναού Σαολίν.
1912:O αυτοκράτορας Που Γι (溥儀 - Pǔ Yí) αναγκάστηκε να παραιτηθεί για να τερματίσει την περισσότερο από δύο χιλιάδες έτη αυτοκρατορική κυριαρχία της Κίνας. Το γεγονός αυτό δημιούργησε ένα κενό ισχύος, το οποίο συμπλήρωσαν ανταγωνιστές πολέμαρχοι που κατέκλυσαν τη χώρα.
Πιο αναλυτικά:
1644-1661: Οι μοναχοί Σαολίν στο βουνό Σουνγκ (嵩 - Sōng) εξασκούνταν όχι μόνο στη γροθιά και στο κοντάρι, αλλά και σε εσωτερικά συστήματα Κουνγκ Φου, Νέι Κουνγκ (內功 - Nèi Gōng, κυρ: Εσωτερική Δεξιότητα). Συνέλεξαν και συνέταξαν τα Γι Τζιν Τσινγκ (易筋经 - Yì Jīn Jīng) και Πα Τουάν Τζιν (八段锦 - Bā Duàn Jǐn) και διαχώρισαν την εξάσκησή τους στο Γου Σου (武術 - Wǔ Shù) σε εσωτερική Νέι Κουνγκ και εξωτερική Γουάι Κουνγκ (外功 - Wài Gōng).
1662-1722: Ο Γουάνγκ Λανγκ (王朗 - Wáng Lǎng) από τη Σαντόνγκ (山東 - Shān Dōng) έμαθε Γου Σου στον ναό Σαολίν. Κάποια μέρα παρακολουθώντας τον τρόπο με τον οποίο ένα αλογάκι της Παναγίας έπιασε ένα τζιτζίκι, συνέλαβε ένα νέο σύστημα που ονομάστηκε Τανγκ Λάνγκ Τσουάν (螳螂拳 - Táng Láng Quán) και μιμείται τις κινήσεις που κάνει το αλογάκι της Παναγίας, ενώ έχει χαρακτηριστικά και από τη γροθιά του πιθήκου.
1719:Πέθανε o Τσεν Γουάντινγκ (陈王庭 - Chén Wáng Tíng), ο οποίος θεωρείται ο ιδρυτής του Τσεν στιλ Τάι Τσι Τσουάν (陳氏太極拳 - Chén Shì Tài Jí Quán).
Ο Τσεν, γνωστός δεξιοτέχνης στο Γου Γι (武藝 - Wǔ Yì), προς το τέλος της ζωής του παίρνοντας ως βάση τη θεωρία του Γιν Γιάνγκ (陰陽 - Yīn Yáng) και αφομοιώνοντας την πυγμαχία των τριάντα δύο φορμών του Τσι Τζι Κουάνγκ (戚繼光 - Qī Jì Guāng, 1528-1588) και τη θεωρία για την κίνηση και τον έλεγχο του Τσι (氣 - Qì), δημιούργησε το Τσεν στιλ Τάι Τσι Τσουάν. Επίσης, κωδικοποίησε τις ασκήσεις του Τουέι Σόου (推手 - Tuī Shǒu, κυρ: Χέρια που Σπρώχνουν) και την εξάσκηση δύο ατόμων με λόγχες χωρίς προστατευτικά. Από το Τσεν στιλ θα γεννηθούν όλες οι μετέπειτα σχολές του Τάι Τσι Τσουάν.
1851-1852:Ο Γου Γιου Σιάνγκ (武禹襄 - Wǔ Υǔ Χiāng) και τα αδέλφια του διδάχθηκαν το παλαιό Τσεν Στιλ Τάι Τσι Τσουάν από τον Γιανγκ Λου Τσαν (杨露禅 - Yáng Lù Chán) και το νέο Τσεν Στιλ Τάι Τσι Τσουάν δίπλα στον Τσεν Τσινγκ Πινγκ (陈清萍 - Chén Qīng Píng). Πάνω στη βάση του παλαιού και του νέου Τσεν Στιλ δημιούργησαν το Γου / Χάο Στιλ Τάι Τσι Τσουάν (武/郝氏太極拳- Wú /Ηǎo Shì Tài Jí Quán).
1861-1862:Ο Γιανγκ Λου Τσαν πήγε στο Πεκίνο (北京 - Běi Jīng - Μπέι Τζινγκ) για να διδάξει. Αφαιρώντας από το Τσεν Στιλ του Τάι Τσι τις κινήσεις που χρησιμοποιούν εκρηκτική δύναμη και τα άλματα, δημιούργησε το Γιανγκ Στιλ Τάι Τσι Τσουάν (楊氏太極拳 - Yáng Shì Tài Jí Quán), το οποίο περιλαμβάνει έναν χαρακτήρα περισσότερο απαλό, αργό και με μεγαλύτερη ροή στις κινήσεις.
1865:Ο Ντονγκ Χάι Τσουάν (董海川 - Dǒng Hǎi Chuān, 1813 - 1882) από το Χεμπέι (河北 - Hé Běi) πήγε στο Πεκίνο και δίδαξε Τσουάν Τσανγκ (转掌 - Zhuǎn Zhǎng, κυρ: Περιστρεφόμενη Παλάμη) στο ανάκτορο του πρίγκιπα Σου (肅 - Sù). Το σύστημα αυτό χαρακτηρίζεται από κυκλικό βηματισμό και αλλαγές της παλάμης. Δημιούργησε το Μπα Γκουά Τζανγκ (八卦掌 - Bā Guà Zhǎng) που προσέλκυσε πολλούς μαθητές αφομοιώνοντας την ταοϊστική πρακτική τού καθοδηγούμενου βηματισμού και την ταοϊστική θεωρία.
1870:Ο Λιου Σι Τζουν (劉士俊 - Liú Shì Jùn) από τον νομό Σιόνγκ (雄 - Xióng) της επαρχίας Χεμπέι πήγε στο Πεκίνο και δίδαξε Γινγκ Τσάο Τσουάν (鹰爪拳 - Yīng Zhǎo Quán), γνωστό ως «Νύχι του Αετού».
1900:Ξέσπασε η «Επανάσταση των Μπόξερς» (拳亂 - Quán Luàn - Τσουάν Λουάν), γνωστή και ως «Εξέγερση των Δίκαιων Γροθιών» (義和團運動 - Yì Hé Tuán Yùn Dòng - Γι Χε Τουάν Γιουέν Τονγκ). Το «Αντιιμπεριαλιστικό Πατριωτικό Κίνημα των Δίκαιων Γροθιών» που είχε εκτεταμένη υποστήριξη στη βόρεια Κίνα, θεωρώντας πως για όλα τα δεινά της χώρας έφταιγαν οι ξένοι, ξεκίνησε μια επανάσταση εναντίον τους. Οι ξένες δυνάμεις με πρωταγωνιστές τους Βρετανούς, Γάλλους, Αμερικάνους, Ρώσους και Ιάπωνες μπήκαν νικητές στο Πεκίνο στις 14 Αυγούστου 1900. Το αποτέλεσμα ήταν η υπογραφή μιας ταπεινωτικής και εξοντωτικής οικονομικά συνθήκης για την Κίνα.
Στην εξέγερση αυτή ενεπλάκησαν χάνοντας τη ζωή τους πολλοί δάσκαλοι του Γου Σου. Ο Λι Τσουέν Γι (李存义 - Lǐ Cún Yì, 1847-1921), δάσκαλος του Σινγκ Γι Τσουάν (形意拳 - Xíng Yì Quán), ο Γουάνγκ Τζανγκ Γι (王正谊 - Wáng Zhèng Yì,1844 - 1900) από την επαρχία Χεμπέι (河北 - Hé Běi) και ο Τσενγκ Τινγκ Χουά (程廷華 - Chéng Tíng Huá, 1848 - 1900), ιδρυτής του Τσεν Στιλ Πα Κουά Τζανγκ (程氏八卦掌 - Chéng Shì Bā Guà Zhǎng), είναι μόνο μερικοί από αυτούς.
1909:Ο υποτιμητικός τίτλος «Άρρωστο Έθνος της Ασίας» χρησιμοποιήθηκε από τους Ευρωπαίους κατακτητές για να χαρακτηρίσουν τους Κινέζους.
Aπό τα τέλη της δυναστείας των Μινγκ (明 - Míng) και καθ’ όλη τη διάρκεια της δυναστείας Τσινγκ γεννήθηκαν, πέθαναν και ενοποιήθηκαν πολυάριθμα διαφορετικά στιλ. Αναμφισβήτητα κανένα από αυτά δε διέθετε την πληρότητα της πολεμικής τέχνης των Σαολίν, η οποία διαμορφώθηκε και ολοκληρώθηκε μέσα από πολλές ζυμώσεις διάρκειας χιλίων πεντακοσίων ετών.