Ο δάσκαλοςΣι Χάι Τανγκ (师海灯 - ShīHǎiDēng)γεννήθηκε το 1902 στην κομητεία Τζιανγκγιόου (江油 - Jiāng Yóu), στην επαρχία Σιτσουάν (四川 - Sì Chuān) της Κίνας. Το πραγματικό του όνομα ήταν Φαν Γου Πινγκ (范无病 - Fàn Wú Bìng). Από την παιδική του ηλικία είχε ξεχωρίσει για την αγάπη του για τη λογοτεχνία και την επιμέλειά του στις ακαδημαϊκές σπουδές. Ήταν έξυπνος και τον ενδιέφερε πολύ η πρακτική στις κινεζικές πολεμικές τέχνες. Γεννήθηκε σε μία φτωχή οικογένεια από πατέρα ράφτη που αντιμετώπιζε οικονομικές δυσκολίες. Έχασε τη μητέρα του σε πολύ μικρή ηλικία και όταν ήταν επτά ετών, ο Σι Χάι Τανγκ έχασε και τον πατέρα του.
Σε ηλικία δεκαεννέα ετών ο Σι Χάι Τανγκ εισήχθη στο Πανεπιστήμιο της Σιτσουάν (四川大学 - Sì Chuān Dà Xué - Σι Τσουάν Τα Σουέ) στο τμήμα των Ελευθέριων-Θεωρητικών Σπουδών. Ωστόσο, επειδή η οικογένειά του δεν μπορούσε να αντεπεξέλθει οικονομικά στα δίδακτρα του πανεπιστημίου, ο Σι Χάι Τανγκ αποφάσισε να αλλάξει τμήμα σπουδών. Έτσι πήγε στην Αστυνομική Ακαδημία της Σιτσουάν (四川警察学院 - Sìchuān Jǐng Chá Xué Yuàn - Σι Τσουάν Τζινγκ Τσα Σουέ Γιουέν) που βρισκόταν στην επαρχιακή πρωτεύουσα Τσενγκτού (成都 - Chéng Dū), όπου τα δίδακτρα για κάθε φοιτητή πληρώνονταν από την κυβέρνηση. Κατά τη διάρκεια των σπουδών του ο Σι Χάι Τανγκ έβρισκε την ευκαιρία και ταξίδευε αναζητώντας γνώση επάνω στις πολεμικές τέχνες και σε νέους πνευματικούς δρόμους. Στα ταξίδια του ο Σι Χάι Τανγκ συνάντησε και γνώρισε ανθρώπους του πνεύματος και δασκάλους πολεμικών τεχνών, συναντήσεις που οδήγησαν τον Σι Χάι Τανγκ να παρατήσει τις σπουδές του και να αφοσιωθεί στην άρτια εκμάθηση των κινεζικών πολεμικών τεχνών.
Την άνοιξη του 1931, ο Σι Χάι Τανγκ ενοχλημένος από τον θόρυβο και τους ρυθμούς της πόλης πήγε να μείνει σε έναν μικρό βουδιστικό ναό που ονομαζόταν Τσεν Τζινγκ Αν (镇静庵 - Zhèn Jìng Ān) στην κομητεία Σιν Του (新都 - Xīn Dū), βόρεια της Τσενγκτού. Κατά την παραμονή του Σι Χάι Τανγκ στον ναό υπήρχε ένας μαθητευόμενος με το όνομα Γιουέν Τσινγκ (源清 - Yuán Qīng) ηλικίας δώδεκα ετών, στον οποίο άρεσε πολύ η εξάσκηση των πολεμικών τεχνών και ειδικά το κοντάρι (棍 - Gùn - Κουίν). Παρ' όλα αυτά ο Γιουέν Τσινγκ δεν μπορούσε να εξελιχθεί, γιατί κανείς στον ναό δεν κατείχε αυτή τη γνώση εκτός από τον Σι Χάι Τανγκ. Έτσι, ο Σι Χάι Τανγκ δέχτηκε τον Γιουέν Τσινγκ να γίνει μαθητής του και μαζί με άλλους μοναχούς πήγαιναν το πρωί πριν χτυπήσει το κουδούνι στον ναό και το απόγευμα για εξάσκηση στο δάσος, στο βουνό Σιόου (秀 - Xiù). Με αυτό τον τρόπο ο Σι Χάι Τανγκ εγκαθίδρυσε στον ναό μια αποδεκτή, πνευματική και φυσική γραμμή που είχε σχέση με την παράδοση των Σαολίν.
Ο Σι Χάι Τανγκ έδωσε αρκετή έμφαση στην πρακτική και την τελειοποίηση του Σκληρού (硬氣功 - Υìng Qì Gōng - Γινγκ Τσι Κουνγκ) και του Μαλακού Τσι Κουνγκ (软氣功 - Ruǎn Qì Qōng) και συνέχισε να τα εξασκεί τα επόμενα χρόνια. Στον ναό Τονγκ Χουά Γιουέν (东花园 -Dōng Huā Yuán) εξάσκησε την καλλιγραφία και έγραψε ποιήματα για το Τάο (道 - Dào), όπως το «Ακούγοντας την Καμπάνα» (闻钟 -Wén Zhōng - Γουέν Τσόνγκ).
Πέρασε μεγάλη περίοδο της ζωής του στον ναό, γι' αυτό τον λόγο σκέφτηκε να γίνει ένας ολοκληρωμένος μοναχός. Έτσι, βρήκε τον δάσκαλο Τσι Κουάνγκ (智光 - Zhì Guāng), έναν μοναχό από τον ναό Τσάο Τζουέ (昭觉 - Zhāo Jué) στην περιοχή Τσενγκτού, ο οποίος τον δέχτηκε ως μαθητή του. Τον χειμώνα του 1937 ολοκληρώθηκε η χειροτονία του Σι Χάι Τανγκ ως μοναχού.
Το 1945 ο δἀσκαλος Σι Χάι Τανγκ έφυγε από την επαρχία Σιτσουάν και ταξίδεψε σε διάφορες ορεινές περιοχές της Κίνας θέλοντας να εξασκήσει τις δεξιότητές του στις πολεμικές τέχνες. Το 1946 επισκέφτηκε και τον ναό Σαολίν, όπου ο μοναχός του ναού Σι Ντε Γι (师德意 - Shī Dé Yì) του απένειμε το Εθνικό Πτυχίο Δασκάλου (国术教授 - Guó Shù Jiào Shòu - Γκουό Σου Τζιάο Σόου), έναν τίτλο με τον οποίο κατέστη πλέον αναγνωρισμένος δάσκαλος πολεμικών τεχνών.
Μετά την απελευθέρωση του 1949, ο δἀσκαλος Σι Χάι Τανγκ ταξίδεψε σε διάφορες επαρχίες της Κίνας συμμετέχοντας σε εθνικούς διαγωνισμούς πολεμικών τεχνών, ενώ διατηρούσε και την ιδιότητα του δασκάλου των πολεμικών τεχνών. Ο Σι Χάι Τανγκ ήταν αφοσιωμένος στη μελέτη του βουδισμού, της ιατρικής και της κλασικής κινεζικής λογοτεχνίας, αντικείμενα που θεωρούσε αναπόσπαστα από την πρακτική και τη διδασκαλία των πολεμικών τεχνών. Συνδυάζοντας όλες τις πτυχές της μελέτης του, ο Σι Χάι Τανγκ εξέδωσε τη συλλογή ποιημάτων «Σύννεφο και Νερό Σαολίν» (少林云水 - Shao Lín Yún Shuǐ).
Τον Ιούνιο του 1956, ο Σι Χάι Τανγκ ταξίδεψε από τη Σανγκάη (上海 - Shàng Hǎi) στον βουδιστικό ναό Τσεν Ρου (真如 - Zhēn Rú), στο βουνό Γιουν Τζου (云居 - Yún Jū) της επαρχίας Τζιάνγκσι (江西 - Jiāng Xī) για να είναι κοντά στον δἀσκαλο Σου Γιουίν (虚云 - Xū Yún, 1840- 1959), όπου και παρέμεινε έναν χρόνο. Εκεί αρκετοί άνθρωποι είχαν λανθασμένη άποψη για τη ζωή και την εκπαίδευση γύρω από τις πολεμικές τέχνες. Την ίδια περίοδο ο μοναχός και δἀσκαλος Σινγκ Φου (性福 - Xìng Fú) του ναού αποφάσισε να αποσυρθεί από τα καθήκοντά του λόγω ηλικίας κι έτσι ο δἀσκαλος Σου Γιουίν αποφάσισε ότι ο Σι Χάι Τανγκ θα αναλάμβανε αυτή τη θέση. Ο Σου Γιουίν και ο Σι Χάι Τανγκ δίδαξαν μαζί στο ναό για τέσσερις μήνες.
Ο Σι Χάι Τανγκ ακολουθούσε στον ναό μια αυστηρή πρακτική που στηριζόταν σε μια τέλεια και επιμελή ευρυμάθεια, γι' αυτό και ο δάσκαλος Σου Γιουίν αποφάσισε ότι η πατριαρχική γενεαλογία θα περνούσε στον Σι Χάι Τανγκ κάνοντάς τον μ' αυτόν τον τρόπο κληρονόμο 9ης γενιάς της Τσαν (禪 - Chán) γενεαλογίας.
Ο Σι Χάι Τανγκ συνέχισε να εξασκείται και να διδάσκει. Κάποιες φορές δίδασκε σε περίπου 120 άτομα και συχνά έφτανε και τα 300. Στους μαθητές του συμπεριλαμβάνονταν γυναίκες και άντρες απ' όλη την Κίνα. Παρόλο που στον ναό Τσεν Ρου οι μοναχοί δεν είχαν ως καθημερινή ρουτίνα την εξάσκηση πολεμικών τεχνών, ο Σι Χάι Τανγκ κάποιες φορές έκανε παρουσίαση των δεξιοτήτων του μπροστά σε όλους στον ναό και είχε γίνει γνωστός για πληθώρα ικανοτήτων, με πιο γνωστό επίτευγμα την κατακόρυφη στήριξη στα δυο του δάχτυλα ή αλλιώς «Δεξιότητα των Δύο Δακτύλων» (二指禅 - Èr Zhǐ Chán - Ερ Τσι Τσαν), ένα θέαμα που όποιος το έβλεπε έμενε έκθαμβος.
Το φθινόπωρο του 1967, ο δἀσκαλος Σι Χάι Τανγκ επέστρεψε στην πατρίδα του, όπου έζησε σε ένα σπιτάκι μ' ένα δωμάτιο και βοσκότοπο τριγύρω. Παρ' ότι ο Σι Χάι Τανγκ έζησε στην απομόνωση, συνέχισε να διδάσκει τις πολεμικές τέχνες. Ο Σι Χάι Τανγκ ξαναπήγε στον ναό Σαολίν και συμμετείχε στην εξάσκηση των πολεμικών τεχνών. Ύστερα απ' αυτήν την επίσκεψη αφοσιώθηκε στη διάδωση των τεχνικών του Σαολίν μέχρι το τέλος της ζωής του.
Τον Σεπτέμβριο του 1979, ο Σι Χάι Τανγκ πήρε μέρος στο ντοκιμαντέρ «Σπάνια Συμβάντα της Σιτσουάν» (四川奇趣录 - Sìchuan Qí Qù Lù - Σιτσουάν Τσι Τσου Λου), όπου παρουσίασε τη «Δεξιότητα των Δύο Δακτύλων» και τη «Δεξιότητα του Αγοριού» (童子功 - Tóng Zǐ Gōng - Τονγκ Τσι Κουνγκ) και εξήγησε την οπτική των Σαολίν στις πολεμικές τέχνες.
Το 1982, ο Σι Χάι Τανγκ έλαβε πρόσκληση να ταξιδέψει στο εξωτερικό για να διδάξει πολεμικές τέχνες, αλλά εκείνος προτίμησε να επιστρέψει στον ναό Σαολίν. Τότε πολλοί μαθητές ταξίδεψαν από την κομητεία Σιν Τού και άλλες περιοχές της επαρχίας Σιτσουάν για να διδαχτούν από τον Σι Χάι Τανγκ. Τον Απρίλιο του 1984 γυρίστηκε ένα ντοκιμαντέρ για την αξιοσημείωτη ζωή του Δασκάλου Σι Χάι Τανγκ. Στο τέλος της ίδιας χρονιάς η Κεντρική Τηλεόραση της Κίνα τον προσκάλεσε να συμμετάσχει σε ένα ντοκιμαντέρ με τίτλο «Μια Ζωή στον Βουδισμό» (佛门生涯 - Fó Mén Shēng Yá - Φο Μεν Σενγκ Για).
Ο δἀσκαλος Σι Χάι Τανγκ απεβίωσε στις 10 Ιανουαρίου του 1989. Mέχρι το τέλος της ζωής του ήταν πολύ ευχαριστημένος. Όταν επισκεπτόταν τους μαθητές του, τους έλεγε: «Είστε όλοι αγνοί νέοι. Η πρακτική του Τσινγκ Κουνγκ (轻功 - Qīng Gōng - Ελαφριά Δεξιότητα) και η περισσότερη εξάσκηση θα σας εκτινάξουν. Θέλω να μάθετε να εξασκείτε καλά τις πολεμικές τέχνες. Εξασκηθείτε περισσότερο. Μη σταματάτε.»