Η δυναστεία των Τανγκ (唐 - Táng, 618 - 907 μ.Χ.) θεωρείται από πολλούς ότι ήταν η χρυσή εποχή στην Κίνα για τη φιλοσοφία, τις τέχνες, τις επιστήμες και την πολιτιστική ανάπτυξη. Κατά τη διάρκειά της, η Κίνα ήταν το μεγαλύτερο και ισχυρότερο έθνος στον κόσμο, καλύπτοντας τη σημερινή Κίνα, το Βιετνάμ και ένα μεγάλο μέρος της Κεντρικής Ασίας.
Κύρια γεγονότα της εποχής:
Ο αυτοκράτορας Γκάο Τζου (高祖 - Gāo Zǔ, 618 - 626 μ.Χ.), ιδρυτής της δυναστείας των Τανγκ, διέταξε τον πρίγκιπα Λι Σι Mιν (李世民 - Lǐ Shì Mín) να επιτεθεί στον Γουάνγκ Σι Τσουνγκ (王世充 - Wáng Shì Chōng). Μοναχοί από το μοναστήρι Σαολίν, ανταποκρινόμενοι στο κάλεσμα του Λι Σι Μιν, πολέμησαν εναντίον των στρατευμάτων του Γουάνγκ συλλαμβάνοντας τον ανηψιό του. Ανταμείφθηκαν από τον Λι και από τότε ο ναός Σαολίν έγινε διάσημος για το Γου Σου (武術 - Wǔ Shù) του.
Την ίδια εποχή, οι μοναχοί είχαν αναπτύξει ιδιαίτερες δεξιότητες μέσα από την εξάσκησή τους. Ένα κείμενο της εποχής αναφέρεται σε κάποιον που φορώντας δερμάτινα παπούτσια έτρεχε πάνω στους τοίχους της πόλης και αναρριχόταν χωρίς να χρησιμοποιεί τα χέρια του. Περπατούσε, επίσης, ψηλά στους στύλους του ναού μέχρι τις μαρκίζες και τα δοκάρια της σκεπής. Μπορούσε να περνάει από το ένα κτίριο στο άλλο, ύψους περίπου τριάντα τριών μέτρων. Τον αποκαλούσαν «Δράκοντα των τοίχων». Αυτή είναι η βάση αυτού που αργότερα θα ονομασθεί Τσινγκ Κουνγκ (輕功 - Qīng Gōng - Eπιδεξιότητα Eυκινησίας και Ταχύτητας).
Κατά την περίοδο 712 - 756 μ.Χ. εμφανίστηκε το «σκληρό» Τσι Κουνγκ (硬气功 - Yìng Qi Gōng - Γινγκ Τσι Κουνγκ), η ικανότητα να σκληραίνεις διάφορα σημεία του σώματος.
Την ίδια περίοδο εμφανίστηκε και ο «χορός του λιονταριού». Συγκεκριμένα εμφανίζονται δύο σχολές: η νότια και η βόρεια σχολή του λιονταριού.
Λίγο αργότερα (827 - 840 μ.Χ.), λόγω του μεγάλου ενδιαφέροντος που συγκέντρωναν οι επιδείξεις δεξιοτεχνίας εμπλουτίστηκαν με πολλές ακροβατικές κινήσεις που ο κόσμος τις παρακολουθούσε έντρομος. Όμως, η ουσία και η δύναμη των φορμών είχε δεχθεί ένα σημαντικό πλήγμα που την κυνηγάει ως τις μέρες μας.