Πριν από την ακμή της Σανγκάη (上海 - Shàng Hǎi), το μεγαλύτερο θαλάσσιο λιμάνι και εμπορικό κέντρο ήταν το Φου Τζιέν (福建 - Fú Jiàn) με πάνω από δύο χιλιάδες χρόνια ιστορίας. Κατείχε την τέλεια θέση ως λιμάνι για εμπόριο με την Ταϊβάν, την Κορέα, την Ιαπωνία αλλά και τον υπόλοιπο κόσμο. Η ιστορία του Φου Τζιέν εκτείνεται αρκετά πριν από την αυγή του κινεζικού πολιτισμού. Υπήρξε βασικό πληθυσμιακό και εμπορικό κέντρο, αναπτύσσοντας εμπορικές σχέσεις πιθανόν ακόμα και με τους Άραβες, τους Ρωμαίους και τους Έλληνες. Την εποχή της δυναστείας των Τανγκ (唐 - Táng) βρισκόταν στα χέρια των πειρατών και των παρανόμων. Η στρατιωτική επέμβαση της αυτοκρατορικής αυλής είχε πολύ μικρή επίδραση, καθώς οι πειρατές ήταν πλούσιοι και ήταν σε θέση να δωροδοκήσουν οποιαδήποτε επίσημη παρέμβαση ή αρκετά δυνατοί για να την καταστείλουν (η αποδοχή δωροδοκίας ήταν προτιμώμενη για τους αξιωματούχους και ήταν μια μακρόχρονη κουλτούρα της κινεζικής πολιτικής: δωροδοκίες και επιβίωση). Κατά τις αρχές του 7ου αιώνα, ενθυμούμενη την επιτυχία των δεκατριών μοναχών, η αυτοκρατορική αυλή ζήτησε βοήθεια από τον ναό Σαολίν.
Ο ναός Σαολίν αποφάσισε να στείλει τρεις από τους αρχικούς δεκατρείς μοναχούς, τους Τάο Γκουάνγκ (道广 - Dào Guǎng), Σανγκ Μαν (僧满 - Sēng Mǎn) και Σανγκ Φανγκ (僧丰 - Sēng Fēng), μαζί με πεντακόσιους μοναχούς στρατιώτες για να βοηθήσουν στην επίλυση του προβλήματος. Οι Σαολίν δεν μπορούσαν να δωροδοκηθούν ούτε να εκφοβιστούν από απειλές θανάτου. Ως μοναχοί είχαν επίσης την υποστήριξη και την εμπιστοσύνη των κοινών ανθρώπων. Το τι έκαναν ακριβώς δεν είναι γνωστό, αλλά είναι γνωστό το αποτέλεσμα. Παρόλο που δεν εξάλειψαν εξ ολοκλήρου τους πειρατές, μείωσαν την επιρροή τους στο Φου Τζιέν έως το σημείο όπου η αυτοκρατορική υπηρεσία και ο νόμος μπόρεσαν να διαχειριστούν αυτό το κέντρο εμπορίου. Το Φου Τζιέν βρέθηκε ξανά στα χέρια της αυτοκρατορικής αυλής και άρχισε να καταβάλλει και πάλι όπως πριν τους φόρους του.
Αυτή η επιτυχία είχε απότοκο μία νέα σειρά εκχωρήσεων προς τον ναό Σαολίν συμπεριλαμβανομένης μιας ακόμη μεγαλύτερης έκτασης γης γύρω από το βουνό Σονγκ (嵩山 - Sōng Shān - Σονγκ Σαν). Επιπλέον για να διατηρήσει την επιρροή του Σαολίν στο Φου Τζιέν, μετονόμασε έναν ναό της περιοχής σε «Σαολίν». Τα αρχεία δείχνουν ότι ο πρώτος ναός που ονομάστηκε «Σαολίν» ήταν στο Που Τιέν (莆田 - Pú Tián), ηλικίας μόλις εκατό ετών και μικρός. Στη συνέχεια, για παρόμοιους λόγους το όνομα Σαολίν χρησιμοποιήθηκε και σε άλλους ναούς. Τα αντικείμενα και τα αρχεία που βρέθηκαν μόλις στα πρώτα χρόνια του 21ου αιώνα αποδεικνύουν ότι ονομάστηκαν «Σαολίν» και ναοί στις επαρχίες Γκουάνγκ Ντονγκ (广东 - Guǎng Dōng) και Χεμπέι (河北 - Hé Běi). Κατά τα έτη 874 - 878 μ.Χ. χτίστηκε ακόμα ένας ναός προς τιμήν των Σαολίν και ονομάστηκε και αυτός «Σαολίν». Είναι λογικό με τη φήμη που είχε αποκτήσει ο ναός Σαολίν να θέλουν όλο και περισσότεροι να έχουν το ίδιο όνομα και να παίρνουν έτσι λίγο από την αίγλη, την προστασία και την επιρροή του.
Ναοί που έχουν υιοθετήσει το όνομα «Σαολίν» είναι οι ακόλουθοι:
Στο Γκουάνγκ Ντονγκ: χτίστηκε προς τιμήν του Τα Μο (達摩 - Dá Mó) από τους μαθητές του.
Στο Φου Τζιέν: χαρίστηκε στο Σαολίν λόγω των ενεργειών των μοναχών του για λογαριασμό του αυτοκράτορα.
Στο βουνό Ε Μέι (峨眉 - É Méi): μέρος όπου οι Σαολίν έστειλαν μοναχούς για να σπουδάσουν, επειδή εκεί υπήρχαν βουδιστικά συγγράμματα που επανασυλλέχθηκαν από την Ινδία μετά τον δεύτερο διωγμό του βουδισμού. Κατά τη διαμονή τους και τη μελέτη των βουδιστικών συγγραμμάτων είναι πιθανό οι μοναχοί Σαολίν να δίδαξαν και τεχνικές Σαολίν Κουνγκ Φου.